Święty Idzi (ok. 640–720), znany także jako Egidiusz, urodził się w Atenach w zamożnej rodzinie. Od młodości odznaczał się wielką pobożnością i wrażliwością na cierpienie bliźnich. Rozdał swój majątek ubogim, a sam udał się do Galii (dzisiejsza południowa Francja), aby wieść życie pustelnika. Zamieszkał w odludnym lesie niedaleko Nîmes, gdzie jego jedyną towarzyszką była łania, która codziennie dostarczała mu mleko.

Legenda mówi, że pewnego dnia król Wizygotów, polując, przypadkowo postrzelił Idziego, gdy próbował trafić łanię. Król, poruszony świętością pustelnika, ufundował mu klasztor, w którym Idzi został opatem. Klasztor ten, wzniesiony w miejscowości Saint-Gilles, szybko stał się ośrodkiem życia duchowego i miejscem pielgrzymek.

Święty Idzi zasłynął jako orędownik grzeszników i patron tych, którzy szczerze pragną nawrócenia. Wierzono, że jego modlitwy są szczególnie skuteczne w wypraszaniu Bożego miłosierdzia. W średniowieczu należał do tzw. Czternastu Świętych Wspomożycieli, których wzywano w szczególnych potrzebach.

Jego kult rozprzestrzenił się w całej Europie – w Polsce wiele kościołów nosi jego wezwanie, m.in. w Krakowie, Wrocławiu i Gdańsku. Święty Idzi jest także patronem miasta Szprotawa oraz Uniwersytetu w Edynburgu.

Patronat: żebraków, trędowatych, ubogich, niepłodnych małżeństw, karmiących matek, rzemieślników, pasterzy, żeglarzy, łuczników, a także ludzi wzywających pomocy w beznadziejnych sytuacjach.
W ikonografii przedstawiany jest w habicie benedyktyńskim, często z łanią u boku, czasem z postrzeloną strzałą ręką lub nogą.