Królewna, która wybrała Chrystusa ponad tron

Święta Kinga (Kunegunda) była córką króla Węgier, żoną księcia krakowskiego i sandomierskiego Bolesława Wstydliwego, a po jego śmierci zakonnicą i przeoryszą klasztoru klarysek. W życiu świeckim i zakonnym łączyła mądrość władczyni z głębią duchowości. Jej postać łączy historię Polski, Węgier i Kościoła, a jej wpływ sięga nie tylko legend, ale także konkretnego dziedzictwa kulturowego – jak chociażby założenie kopalni soli w Wieliczce.

Królewskie pochodzenie

Kinga urodziła się w 1224 roku jako córka króla Węgier Beli IV i Marii Laskaris – była więc księżniczką z jednej z najpotężniejszych dynastii europejskich. Już od najmłodszych lat wychowywana była w duchu głębokiej wiary – modlitwa, pokora i miłosierdzie towarzyszyły jej od dzieciństwa.

W wieku 5 lat została przyrzeczona księciu Bolesławowi, synowi Leszka Białego – małżeństwo miało zacieśnić sojusz polsko-węgierski. Poślubiła go około 1239 roku, mając zaledwie 15 lat.

„Nie jestem godna korony, jeśli moje serce należy do Króla nad królami.”
– przypisywane słowa św. Kingi

Życie małżeńskie i dziewictwo

Kinga i Bolesław złożyli ślub czystości małżeńskiej – oboje pragnęli żyć w małżeństwie duchowym, poświęcając się służbie Bogu i ludziom. Dlatego Bolesław otrzymał przydomek „Wstydliwy”, a ich związek stał się symbolem duchowego piękna i wzajemnego oddania.

Kinga jako księżna wspierała fundacje klasztorne, zakładała szpitale, klasztory i instytucje charytatywne. Dbała o rozwój duchowy i społeczny ziem polskich, w tym o gospodarczy rozwój regionu sądeckiego.

Legenda o soli

Jedna z najbardziej znanych legend mówi, że Kinga przywiozła do Polski bryłę soli z Węgier – wrzuciła ją do szybu w okolicach Wieliczki, a tam znaleziono sól, co zapoczątkowało rozwój kopalni.

Do dziś w kopalni soli w Wieliczce znajduje się wspaniała kaplica św. Kingi, wykuta w soli, będąca świadectwem wdzięczności i kultu.

Patronka ubogich i pokoju

Święta Kinga była znana z:

• rozdawania jałmużny,

• odwiedzania chorych i trędowatych,

• opieki nad sierotami i wdowami,

• łagodzenia sporów między możnymi,

• budowania mostów między ludźmi.

Była prawdziwą „matką ludu” – władczynią z sercem pokornej służebnicy.

Zakonne życie i świętość

Po śmierci męża w 1279 roku Kinga wstąpiła do zakonu klarysek w Starym Sączu, który sama wcześniej ufundowała. Przywdziała habit, zamieszkała we wspólnocie i została jej przeoryszą.

Pozostałe lata życia spędziła na:

• modlitwie,

• pokucie,

• adoracji Najświętszego Sakramentu,

• życiu w skrajnym ubóstwie.

Zmarła 24 lipca 1292 roku – w opinii świętości. Już wtedy ludzie pielgrzymowali do jej grobu w Starym Sączu.

„Nie złoto ani tron, ale krzyż Chrystusa jest moim dziedzictwem.”
– św. Kinga

Beatyfikacja i kanonizacja

Kinga została beatyfikowana w 1690 roku przez papieża Aleksandra VIII. Kanonizował ją Jan Paweł II 16 czerwca 1999 roku, podczas pielgrzymki do Polski, właśnie w Starym Sączu, na oczach tysięcy wiernych.

Ojciec Święty powiedział wtedy:

„Święta Kinga pozostawiła nam wielką lekcję – jak żyć Ewangelią w każdej roli, także królewskiej.”

Ikonografia

Św. Kinga przedstawiana jest jako:

• zakonnica w habicie klarysek,

• z bryłą soli, pierścieniem lub księgą,

• często z modelem kopalni,

• nieraz jako królewna z aureolą, trzymająca krzyż lub różaniec,

• w kaplicach i ołtarzach – najczęściej w Wieliczce i Starym Sączu.

Patronat

Święta Kinga jest patronką:

• górników i pracowników kopalń soli,

• małżonków, dziewic, zakonnic,

• miast: Wieliczki, Starego Sącza, Nowego Sącza,

• Polski i Węgier – jako duchowy pomost między narodami,

• pokory władzy i chrześcijańskiego zarządzania.

Dziedzictwo duchowe

Święta Kinga uczy nas:

• wierności Bogu ponad obowiązki polityczne,

• prawdziwej wolności ducha – nawet w bogactwie i dworskich realiach,

• że czystość, ubóstwo i modlitwa są drogą do świętości,

• że kobieta może być jednocześnie silna, rozumna i święta.

Modlitwa do św. Kingi

Święta Kingo, wzorze czystości i mądrości,
wstawiaj się za nami,
abyśmy umieli wybierać to, co Boże,
ponad to, co światowe.
Naucz nas pokory w działaniu,
miłości do ludzi i zawierzenia Chrystusowi.
Patronko naszych ziem,
prowadź nas do nieba. Amen.