Pokorny kaznodzieja i orędownik jedności

Święty Jan z Dukli (ok. 1414–1484) to jeden z najważniejszych polskich świętych średniowiecza. Był franciszkaninem, mistykiem, pokutnikiem i wybitnym kaznodzieją. Znany z cichości, pokory i żarliwej modlitwy, przez całe życie głosił pokój, miłosierdzie i prawdę Ewangelii. Jego życie było odpowiedzią na słowa św. Pawła:

„Wszystko, co czynię, czynię dla Ewangelii” (por. 1 Kor 9,23).

Młodość i powołanie

Jan urodził się ok. 1414 roku w Dukli – mieście położonym w południowej Polsce, u stóp Beskidu Niskiego. W młodości odebrał solidne wykształcenie, prawdopodobnie we Lwowie. Przez pewien czas prowadził życie pustelnicze, modląc się w samotności, rozważając Pismo Święte i rozeznając swoje powołanie.

Zafascynowany postawą św. Franciszka z Asyżu i duchowością franciszkańską, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych i przyjął święcenia kapłańskie.

Życie franciszkanina

Jan szybko zyskał opinię męża Bożego – człowieka o niezwykłej łagodności, modlitwie i pokucie. Spędzał długie godziny na adoracji Najświętszego Sakramentu, a jego kazania – mimo prostoty – trafiały do serc. Wielokrotnie pełnił funkcję gwardiana i kaznodziei w klasztorach we Lwowie, Krośnie i Poznaniu.

W późniejszych latach przeniósł się do bernardynów, którzy prowadzili życie bardziej surowe i skupione na kontemplacji. Jako bernardyn zasłynął z pokuty, umartwienia i wierności Regule św. Franciszka.

„Tylko w pokorze serca mieszka Chrystus. Pokora jest domem Boga.”
– św. Jan z Dukli

Apostoł Lwowa i kaznodzieja miłości

Choć był cichy i niepozorny, Jan z Dukli przemierzał miasta i wsie, głosząc słowo Boże prostym ludziom. Jego nauczanie zawsze było pełne miłosierdzia – nie potępiał grzeszników, ale wskazywał im drogę nawrócenia.

W czasach sporów i rozłamów religijnych nawoływał do pojednania, szacunku i jedności chrześcijan. Jego obecność miała charakter pokoju i duchowego pojednania.

Ostatnie lata i śmierć

Ostatnie lata życia Jan spędził w klasztorze bernardynów we Lwowie. Z powodu choroby i ślepoty nie mógł już głosić kazań, ale jego modlitwa była jeszcze bardziej intensywna. Spowiadał, słuchał, błogosławił i trwał przed Bogiem.

Zmarł 29 września 1484 roku w opinii świętości. Jego grób w kościele bernardynów we Lwowie szybko stał się celem pielgrzymek.

Cuda i kanonizacja

Już za życia przypisywano mu dar uzdrawiania i prorokowania. Po jego śmierci odnotowano wiele cudownych uzdrowień i nawróceń za jego wstawiennictwem.

Beatyfikowany został w 1733 roku przez papieża Klemensa XII, a kanonizowany 10 czerwca 1997 roku przez Jana Pawła II podczas jego pielgrzymki do Krosna.

„Świętość Jana to świętość cichej wierności, modlitwy, służby.”
– św. Jan Paweł II

Patronat i aktualność

Święty Jan z Dukli jest:

• patronem miasta Dukli,

• Archidiecezji przemyskiej i lwowskiej,

• opiekunem kaznodziejów, franciszkanów i zakonników,

• orędownikiem osób chorych, cierpiących i duchowo zagubionych.

Dziś jego przykład przypomina:

• że świętość to często codzienna cichość i pokora,

• że miłość i pojednanie są ważniejsze niż dyskusje i spory,

• że Ewangelia może być głoszona prostym sercem, bez rozgłosu,

• że każdy może być apostołem – nawet jeśli świat go nie zauważy.

Cytaty i duchowe przesłania

„Cisza serca pozwala Bogu mówić.”

„Kazanie bez modlitwy jest jak deszcz bez wody.”
„Mów mniej, kochaj więcej – wtedy usłyszą Ewangelię.”