Jezuita, wzór gorliwości i duchowego ojcostwa

Życiorys

Św. Bernardyn Realino urodził się w 1530 r. w Carpi, we Włoszech. Początkowo studiował medycynę, a następnie prawo, zdobywając tytuł doktora. Rozpoczął obiecującą karierę prawniczą, obejmując nawet stanowisko burmistrza. Jednak wszystko zmieniło się, gdy w wieku 34 lat, podczas głębokiego wewnętrznego nawrócenia, porzucił świeckie ambicje i wstąpił do Towarzystwa Jezusowego (jezuitów).

Jako kapłan, św. Bernardyn oddał się całkowicie głoszeniu Ewangelii, formacji młodzieży oraz opiece nad ubogimi i chorymi. Najdłużej działał w Lecce na południu Włoch, gdzie przez 42 lata był duchowym ojcem dla tysięcy ludzi – od arystokracji po najuboższych. Jego kazania cechowała prostota, a jego życie – głęboka pokora, cierpliwość i oddanie Eucharystii.

Zmarł 2 lipca 1616 roku. Jego kult był bardzo żywy już za życia, a po śmierci przypisywano mu wiele cudów. Został beatyfikowany w 1838 r., a kanonizowany w 1947 r. przez papieża Piusa XII.

Cechy duchowości św. Bernardyna Realino:

• głęboka pokora i rezygnacja z kariery dla Chrystusa,

• duchowe ojcostwo wobec młodzieży i chorych,

• jezuicka dyscyplina i oddanie modlitwie,

• zamiłowanie do adoracji Najświętszego Sakramentu,

• wytrwałość w posłudze mimo cierpień.

Patronat

Św. Bernardyn Realino jest patronem:

• miasta Lecce,

• duchowieństwa diecezjalnego i jezuitów na południu Włoch,

• osób rozeznających powołanie w dojrzałym wieku.

Cytat przypisywany świętemu:

„Miłość Chrystusa przemieniła mnie – i dlatego niczego więcej nie szukam, prócz Jego woli.”

Obraz św. Bernardyna Realino

Za chwilę wygeneruję grafikę inspirowaną jego postacią – przedstawiającą go jako jezuickiego kapłana, skupionego, z krzyżem w dłoni i pełnym pokoju obliczem.
Już tworzę.