Aniołowie są istotami ze swej natury różnymi od ludzi. Należą do stworzeń, są nam bliscy, dlatego Kościół obchodzi ich święto. Do ostatniej reformy kalendarza kościelnego (z 14 lutego 1969 r.) istniały trzy odrębne święta: św. Michała czczono 29 września, św. Gabriela – 24 marca, a św. Rafała – 24 października. Obecnie wszyscy trzej archaniołowie są czczeni wspólnie.

W tradycji chrześcijańskiej Michał to pierwszy i najważniejszy spośród aniołów (Dn 10, 13; 12, 1; Ap 12, 7 nn), obdarzony przez Boga szczególnym zaufaniem.
Hebrajskie imię Mika’el znaczy “Któż jak Bóg”. Według tradycji, kiedy Lucyfer zbuntował się przeciwko Bogu i do buntu namówił część aniołów, Archanioł Michał miał wystąpić i z okrzykiem “Któż jak Bóg” wypowiedzieć wojnę szatanom.
W Piśmie świętym pięć razy jest mowa o Michale. W księdze Daniela jest nazwany “jednym z przedniejszych książąt nieba” (Dn 13, 21) oraz “obrońcą ludu izraelskiego” (Dn 12, 1). Św. Jan Apostoł określa go w Apokalipsie jako stojącego na czele duchów niebieskich, walczącego z szatanem (Ap 12, 7). Św. Juda Apostoł podaje, że jemu właśnie zostało zlecone, by strzegł ciała Mojżesza po jego śmierci (Jud 9). Św. Paweł Apostoł również o nim wspomina (1 Tes 4, 16). Jest uważany za anioła sprawiedliwości i sądu, łaski i zmiłowania. Jeszcze bardziej znaczenie św. Michała akcentują księgi apokryficzne: Księga Henocha, Apokalipsa Barucha czy Apokalipsa Mojżesza, w których Michał występuje jako najważniejsza osoba po Panu Bogu, jako wykonawca planów Bożych odnośnie ziemi, rodzaju ludzkiego i Izraela. Michał jest księciem aniołów, jest aniołem sądu i Bożych kar, ale też aniołem Bożego miłosierdzia. Pisarze wczesnochrześcijańscy przypisują mu wiele ze wspomnianych atrybutów; uważają go za anioła od szczególnie ważnych zleceń Bożych. Piszą o nim m.in. Tertulian, Orygenes, Hermas i Didymus. Jako praepositus paradisi ma ważyć dusze na Sądzie Ostatecznym. Jest czczony jako obrońca Ludu Bożego i dlatego Kościół, spadkobierca Izraela, czci go jako swego opiekuna. Papież Leon XIII ustanowił osobną modlitwę, którą kapłani odmawiali po Mszy świętej z ludem do św. Michała o opiekę nad Kościołem.
Kult św. Michała Archanioła jest w chrześcijaństwie bardzo dawny i żywy. Sięga on wieku II. Symeon Metafrast pisze, że we Frygii, w Małej Azji, św. Michał miał się objawić w Cheretopa i na pamiątkę zostawić cudowne źródło, do którego śpieszyły liczne rzesze pielgrzymów. Podobne sanktuarium było w Chone, w osadzie odległej 4 km od Kolosów, które nosiło nazwę “Michelion”. W Konstantynopolu kult św. Michała był tak żywy, że posiadał on tam już w VI w. aż 10 poświęconych sobie kościołów, a w IX w. kościołów i klasztorów pod jego wezwaniem było tam już 15. Sozomenos i Nicefor wspominają, że nad Bosforem istniało sanktuarium św. Michała, założone przez cesarza Konstantyna (w. IV). W samym zaś Konstantynopolu w V w. istniał obraz św. Michała, czczony jako cudowny w jednym z klasztorów pod jego imieniem. Liczni pielgrzymi zabierali ze sobą cząstkę oliwy z lampy płonącej przed tym obrazem, gdyż według ich opinii miała ona własności lecznicze. W Etiopii każdy 12. dzień miesiąca był poświęcony św. Michałowi.
W Polsce powstały dwa zgromadzenia zakonne pod wezwaniem św. Michała: męskie (michalitów) i żeńskie (michalitek), założone przez błogosławionego Bronisława Markiewicza (+ 1912, beatyfikowanego przez kard. Józefa Glempa w Warszawie w czerwcu 2005 r.).
Św. Michał Archanioł jest patronem Cesarstwa Rzymskiego, Papui Nowei Gwinei, Anglii, Austrii, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Węgier i Małopolski; diecezji łomżyńskiej; Amsterdamu, Łańcuta, Sanoka i Mszany Dolnej; ponadto także mierniczych, radiologów, rytowników, szermierzy, szlifierzy, złotników, żołnierzy. Przyzywany jest także jako opiekun dobrej śmierci.

W ikonografii św. Michał Archanioł przedstawiany jest w tunice i paliuszu, w szacie władcy, jako wojownik w zbroi. Skrzydła św. Michała są najczęściej białe, niekiedy pawie. Włosy upięte opaską lub diademem. Jego atrybutami są: globus, krzyż, laska, lanca, miecz, oszczep, puklerz, szatan w postaci smoka u nóg lub skrępowany, tarcza z napisem: Quis ut Deus – “Któż jak Bóg”, waga.

Gabriel po raz pierwszy pojawia się pod tym imieniem w Księdze Daniela (Dn 8, 15-26; 9, 21-27). W pierwszym wypadku wyjaśnia Danielowi znaczenie tajemniczej wizji barana i kozła, ilustrującej podbój przez Grecję potężnych państw Medów i Persów; w drugim wypadku archanioł Gabriel wyjaśnia prorokowi Danielowi przepowiednię Jeremiasza o 70 tygodniach lat. Imię “Gabriel” znaczy tyle, co “mąż Boży” albo “wojownik Boży”. W tradycji chrześcijańskiej (Łk 1, 11-20. 26-31) przynosi Dobrą Nowinę. Ukazuje się Zachariaszowi zapowiadając mu narodziny syna Jana Chrzciciela. Zwiastuje także Maryi, że zostanie Matką Syna Bożego.
Według niektórych pisarzy kościelnych Gabriel był aniołem stróżem Świętej Rodziny. Przychodził w snach do Józefa (Mt 1, 20-24; 2, 13; 2, 19-20). Miał być aniołem pocieszenia w Ogrójcu (Łk 22, 43) oraz zwiastunem przy zmartwychwstaniu Pana Jezusa (Mt 28, 5-6) i przy Jego wniebowstąpieniu (Dz 1, 10). Niemal wszystkie obrządki w Kościele uroczystość św. Gabriela mają w swojej liturgii tuż przed lub tuż po uroczystości Zwiastowania. Tak było również w liturgii rzymskiej do roku 1969; czczono go wówczas 24 marca, w przeddzień uroczystości Zwiastowania. Na Zachodzie osobne święto św. Gabriela przyjęło się dopiero w wieku X. Papież Benedykt XV w roku 1921 rozszerzył je z lokalnego na ogólnokościelne. Pius XII 1 kwietnia 1951 r. ogłosił św. Gabriela patronem telegrafu, telefonu, radia i telewizji. Św. Gabriel jest ponadto czczony jako patron dyplomatów, filatelistów, posłańców i pocztowców. W 1705 roku św. Ludwik Grignion de Montfort założył rodzinę zakonną pod nazwą Braci św. Gabriela. Zajmują się oni głównie opieką nad głuchymi i niewidomymi.

W ikonografii św. Gabriel Archanioł występuje niekiedy jako młodzieniec, przeważnie uskrzydlony i z nimbem. Odziany w tunikę i paliusz, czasami nosi szaty liturgiczne. Na włosach ma przepaskę lub diadem. Jego skrzydła bywają z pawich piór. Szczególnie ulubioną sceną, w której jest przedstawiany w ciągu wieków, jest Zwiastowanie. Niekiedy przekazuje Maryi jako herold Boży zapieczętowany list lub zwój. Za atrybut służy mu berło, lilia, gałązka palmy lub oliwki.

Rafał przedstawił się w Księdze Tobiasza, iż jest jednym z “siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański” (Tb 12, 15). Występuje w niej pod postacią ludzką, przybiera pospolite imię Azariasz i ofiarowuje młodemu Tobiaszowi wędrującemu z Niniwy do Rega w Medii swoje towarzystwo i opiekę. Ratuje go z wielu niebezpiecznych przygód, przepędza demona Asmodeusza, uzdrawia niewidomego ojca Tobiasza. Hebrajskie imię Rafael oznacza “Bóg uleczył”.
Ponieważ zbyt pochopnie używano imion, które siedmiu archaniołom nadały apokryfy żydowskie, dlatego synody w Laodycei (361) i w Rzymie (492 i 745) zakazały ich nadawania. Pozwoliły natomiast nadawać imiona Michała, Gabriela i Rafała, gdyż o tych wyraźnie mamy wzmianki w Piśmie świętym. W VII w. istniał już w Wenecji kościół ku czci św. Rafała. W tym samym wieku miasto Kordoba w Hiszpanii ogłosiło go swoim patronem.
Św. Rafał Archanioł ukazuje dobroć Opatrzności. Pobożność ludowa widzi w nim prawzór Anioła Stróża. Jest czczony jako patron aptekarzy, chorych, lekarzy, emigrantów, pielgrzymów, podróżujących, uciekinierów, wędrowców i żeglarzy.

W ikonografii św. Rafał Archanioł przedstawiany jest jako młodzieniec bez zarostu w typowym stroju anioła – tunice i chlamidzie. Jego atrybutami są: krzyż, laska pielgrzyma, niekiedy ryba i naczynie. W ujęciu bizantyjskim ukazywany jest z berłem i globem.

żródło: brewiarz.pl

Przed swoją śmiercią św. Teresa (1873-1897) przyrzekła, że będzie z nieba „spuszczać deszcz róż”. Dlatego ikonografia przedstawia Świętą z naręczami róż, które oznaczają łaski, jakie za jej wstawiennictwem ludzie otrzymują. Te właśnie niezwykłe łaski stały się przyczyną popularności Świętej w świecie, oraz tak rychłego wyniesienia do chwały ołtarzy. W roku 1923 papież Pius XI ogłosił ją błogosławioną, a już dwa lata później wpisał ją uroczyście do katalogu świętych. W roku 1944 papież Pius XII ogłosił św. Teresę drugą, obok Joanny d´Arc, patronką Francji. W roku 1947, w 50-lecie śmierci św. Teresy, odbyła się we Francji wielka peregrynacja relikwii Świętej.

W Lisieux wystawiono obok klasztoru Karmelitanek bazylikę ku czci św. Teresy. Nad wejściem do bazyliki widnieje duży napis: „Kto się wywyższa, będzie poniżony; kto się poniża, będzie wywyższony” (Łk 14,11). W bazylice Święta leży w brązowym habicie, z białą peleryną, w czarnym welonie i z wiankiem róż na głowie. W prawej ręce trzyma róże, a w lewej krzyż. Wokół kryształowej trumny mnóstwo róż, jak też zapalonych świec. Dookoła trumny napis: „Chcę osiągnąć niebo, czyniąc dobrze na ziemi”. Sława św. Teresy od Dzieciątka Jezus jest rzeczywiście zadziwiająca.

Jej krótkie życie nie zawierało nadzwyczajnych wydarzeń. Nie piastowała ważnych funkcji, nie pisała traktatów teologicznych, nie założyła nowych fundacji, nie odznaczała się bohaterskimi czynami. Dziewięć lat klasztornego życia upłynęło jej na cichym wypełnianiu twardej reguły karmelitańskiej. Jednak Teresa z Lisieux została Doktorem Kościoła, jest najczęściej cytowaną kobietą w nowym Katechizmie Kościoła Katolickiego.

Droga ta jest prosta, dostępna każdemu, choć wcale niełatwa. Teresa mówi tu o swoim jedynym skarbie: „im bardziej jest się słabym, bez pragnień i bez cnót, tym lepszym jest się obiektem dla działania Bożej miłości, pochłaniającej i przemieniającej”. Co ciekawe, dzisiaj refleksje św. Teresy, przetłumaczone na blisko 60 języków, należą do ścisłej czołówki bestsellerów literatury religijnej.
Święta Teresa miała zaledwie 4 lata, kiedy straciła matkę. Po jej śmierci obrała sobie za matkę Maryję. W latach 1881-1886 ojciec oddał Teresę do internatu sióstr benedyktynek, które w swoim opactwie miały także szkołę z internatem dla dziewcząt. 25 marca 1883 r. Teresa zapadła na ciężką chorobę. Jak sama wyznała, uzdrowiła ją cudownie Matka Boża. Odtąd przy każdej Komunii św. powtarzała z radością: „Już nie żyję ja, ale żyje we mnie Jezus”. Pan Jezus swoją wybrankę już od dziecka doświadczył cierpieniem. Najpierw przyszła wspomniana choroba. Potem ogarnęły ją skrupuły, które dręczyły ją ponad rok. Jak wyznała, swoje uleczenie z tej choroby duchowej zawdzięcza swoim czterem siostrzyczkom, zmarłym w latach niemowlęcych. W pamiętniku swoim zapisała, że w czasie pasterki, w noc Bożego Narodzenia przeżyła „całkowite nawrócenie”. Jak je należy rozumieć? Oto ogarnął jej serce żar pozyskania dla Pana Jezusa wszystkich grzeszników. Ogarnęła ją tęsknota za modlitwą, rozmową z Bogiem. Odtąd zaczęła się jej wielka droga ku świętości.

Kiedy miała 15 lat, zapukała do bramy Karmelu, prosząc o przyjęcie. Przełożona jednak, widząc wątłą oraz zbyt młodą panienkę, nie przyjęła Teresy, obawiając się, że najsurowszego zakonu nie przetrzyma. W tej sytuacji Teresa pojechała do Rzymu. Papież Leon XIII obchodził złoty jubileusz swojego kapłaństwa. Upadła przed nim na kolana i zawołała: „Ojcze, pozwól, abym dla uczczenia Twego jubileuszu mogła wstąpić do Karmelu w 15. roku życia”. Marzenia dziewczęcia spełniły się dopiero po roku. Została przyjęta, najpierw w charakterze postulantki, potem nowicjuszki. Zaraz przy wejściu do klasztoru uczyniła postanowienie: „Chcę być świętą”.
W styczniu 1889 r. odbyły się jej obłóczyny i otrzymała imię: Teresa od Dzieciątka Jezus i od Świętego Oblicza. Jej drugim postanowieniem było:
„Przybyłam tutaj, aby zbawić dusze, a nade wszystko, by się modlić za kapłanów”. Na rok przed śmiercią zaczęły pojawiać się u św. Teresy pierwsze objawy daleko już posuniętej gruźlicy: wysoka gorączka, osłabienie, zanik apetytu. Pierwszy krwotok zaalarmował klasztor w nocy z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek. Mimo to spełniała nadal wszystkie zlecone jej obowiązki: mistrzyni, zakrystianki, opiekunki starszych sióstr. Zima roku 1896/1897 była wyjątkowo surowa. Klasztor nie był ogrzewany. Przełożona zlekceważyła stan siostry. Do infirmerii posłano ją dopiero w lipcu 1897 r., gdzie 30 września zmarła.

Często święta przedstawiana jest jako osoba uśmiechnięta. Tak było w istocie. Nawet wśród największych cierpień umiała zdobyć się na uśmiech. Chciała zostać świętą. Chciała wiele czynić dla zbawianie dusz. Chciała pomagać kapłanom. I oto nadarzyła się okazja – cierpienie. Św. Teresa cieszyła się z tych krzyży, bo widziała w nich piękny prezent, jaki może złożyć Boskiemu Oblubieńcowi. Pan Jezus nie był też wobec niej dłużny, obsypywał Wybrankę pociechami wewnętrznymi, a nawet stanami ekstazy.
W Polsce kult św. Teresy stał się bardzo popularny w XX w. Nie było kościoła bez obrazu uśmiechniętej Świętej z różami. Wystawiono ku jej czci kilkadziesiąt kościołów. Ukazało się kilkanaście wydań jej żywotów. Także jej imię stało się popularne. Istnieją w Polsce dwie rodziny zakonne pod wezwaniem św. Teresy: Karmelitanki od Dzieciątka Jezus oraz Siostry św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Może zadziwiać, dlaczego św. Teresa została ogłoszona patronką misji katolickich. Wyjaśnia to wyznanie Teresy: „nie mogąc być misjonarką czynną, pragnę nią być mocą miłości i pokuty”. Te słowa wzbudziły wśród głoszących Dobrą Nowinę na krańcach świata wiarę w Jej autentyczną miłość i wstawiennictwo w trudach misyjnych.

źródlo: https://www.niedziela.pl/artykul/33559/nd/

Na drodze do nieba grożą nam różne niebezpieczeństwa. Podobnie jak podróżny potrzebuje na niepewnych drogach przewodnika, tak nam na trudnych drogach do wieczności dał Pan Bóg przewodnika – Anioła, którego zwiemy Aniołem Stróżem. Kojarzy się nam ten Niebiański Duch z obrazkiem przedstawiającym dziecko, idące po wąskiej kładce nad przepaścią – a za nim skrzydlaty Anioł Opiekun. Z ufnością modlimy się co dzień do Niego, by nam spieszył z pomocą w dzień i w nocy: ” Strzeż duszy, ciała mego i zaprowadź mnie do żywota wiecznego”. Kościół wspomina ich liturgicznie 2 października. Tego dnia Kościół modli się za ich wstawiennictwem i ich wstawiennictwu poleca. Jest to więc szczególny dzień, by uświadomić sobie ich rolę w naszym życiu chrześcijańskim.

Lex orandi est lex credendi – mówi teologiczne adagium. Prawo modlitwy jest prawem wiary. Współczesne prądy teologii postawiły jako dyskusyjny problem Aniołów, ich istnienia i ich roli. Niezależnie od dyskusji teologów Lud Boży modli się i liturgią 2 października potwierdza wiarę w istnienie Aniołów, a także ich specjalne funkcje odnośnie poszczególnych wiernych i społeczności. Wiara ta mówi, iż Bóg dał każdemu człowiekowi opiekuna – Anioła, aby był jego szczególnym stróżem na drodze przez ziemię do Królestwa niebieskiego. Największy teolog średniowiecza, św. Tomasz z Akwinu, utrzymuje, że w chwili, gdy przychodzi na świat dziecko, Bóg przywołuje jednego ze swych cudownych Aniołów i oddaje noworodka jego specjalnej opiece. Każdy człowiek, heretyk czy katolik, ma swego Anioła Stróża. Anioł jednak nie potrafi ingerować w naszą wolną wolę, lecz działa w sferze naszych wspomnień, przypominając nam wyraźnie o czymś, co powinniśmy zrobić lub też ostrzegając przed czymś. Życzliwie wpływa na naszą wyobraźnię i motywy postępowania, przekonując nas, namawiając do zwalczania naszej słabości oraz złych skłonności. To on natchnie nas czasami wspaniałymi ideałami i zachęca do nowego, większego wysiłku.

Nauka ta niesie nam pociechę i ukazuje dobroć Boga, mając głębokie podstawy biblijne. Pismo Święte 300 razy mówi o Aniołach, przytaczając rozmaite ich zadania, które spełniają z rozkazu Bożego, choćby np. z Dziejów Apostolskich: “Ale Anioł Pański w ciągu nocy otworzył bramy więzienia i wyprowadził ich” (Dz 5, 19); “I natychmiast poraził go (Heroda) Anioł Pański dlatego, że nie oddał czci Bogu, a stoczony przez robactwo wyzionął ducha” (Dz 12, 23). Sam Pan Jezus przestrzegając przed zgorszeniem powiedział: “Powiadam wam, że aniołowie ich (tzn. dzieci) w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mego, który jest w niebie” (Mt 18, 10).

Wśród aniołów jest hierarchia. Archaniołowie: Rafał – Bóg uzdrawia, Gabriel – Moc Boża, Michał – Któż jak Bóg! Rafał – dany jako towarzysz Tobiaszowi w drodze do Rages (Tob 8, 3), uwolnił córkę Raguela Sarę od demona Asmodeusza i szczęśliwie przyprowadził Tobiasza do domu i ojcu Tobiasza przywrócił wzrok. Gabriel – jest zwiastunem narodzin Jana Chrzciciela i nawet samego Syna Bożego. Michał – książę niebieski, wódz broniący nas w walce przeciw złości i zasadzkom szatana, który mocą Bożą strącił do piekła Lucyfera i jego adherentów.

Prawda o Aniołach Stróżach, którą liturgia przypomina nam 2 października, rozszerza nasze horyzonty, pozwala nam patrzeć na świat nie tylko poprzez zmysłowe poznanie, szkiełko i oko uczonego przyrodnika, fizyka, ale w duchu wiary dostrzegać to, co dla zmysłów wszakże niedostępne, ale rzeczywiste, bardzo rzeczywiste. Z tego poznania trzeba nam także wyciągać prawdziwe wnioski, aby żyć w atmosferze spraw Bożych we wspólnocie z Bogiem i wszystkimi bytami, które Mu służą.

źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/3536/nd/Swietych-Aniolow-Strozow

Po św. Ignacym Loyoli był najwybitniejszą postacią Zakonu Jezuitów.

Franciszek (imię otrzymał na cześć Biedaczyny z Asyżu) pochodził z rodziny Borgiów – jednego z najznamienitszych rodów w Hiszpanii, z tej racji otrzymał znakomite wykształcenie. Rodzice roztaczali przed nim perspektywę wielkiej kariery politycznej. Posłuszny woli ojca, jako młodzieniec trafił na dwór Karola V Habsburga, cesarza rzymsko-niemieckiego i króla Hiszpanii. Pobożny Franciszek mimo pokus dworskiego życia zachował umiar i wielką pobożność. Na dworze poznał swoją przyszłą żonę, z którą wychowali ośmioro dzieci.

Nowy etap życia Franciszek rozpoczął w 1546 r., gdy po śmierci żony postanowił pójść za głosem powołania. Po zabezpieczeniu przyszłości dzieciom wstąpił do Zakonu Jezuitów, gdzie został przyjęty przez samego założyciela – św. Ignacego. W 1551 r. Franciszek został wyświęcony na kapłana i stał się nieocenioną pomocą dla zakonu. Trzy lata później wybrano go na prowincjała zakonu w Hiszpanii, Portugalii i Indiach. Dał się poznać jako sprawny organizator i wybitny kaznodzieja. Był spowiednikiem św. Teresy z Ávili i to on przyjmował do nowicjatu św. Stanisława Kostkę. W 1565 r. został trzecim generałem Zakonu Jezuitów. Pod jego rządami zgromadzenie bardzo się rozwinęło – mówi się o nim, że położył dach na budowli, której fundamenty wzniósł św. Ignacy Loyola.

Św. Franciszek Borgiasz, prezbiter ur. 28 października 1510 r. w Gandii (Hiszpania), zm. 30 września 1572 r. w Ferrarze (Włochy)

źródło: https://czestochowa.niedziela.pl/artykul/167299/nd/Swiety-general

Franciszek to chyba jedyny święty w całym katolickim panteonie, który nie ma wrogów, nawet wśród rozmaitych fundamentalistów wiary i ideologów – „zbawców świata”. Jest osobą powszechnie akceptowaną. Nikt nie oskarża go ani o tanią dewocję, ani o przesadną pobożność. Franciszek jest zupełnie współczesny, choć zarazem tak bardzo różny od swych „rówieśników” z XXI wieku.

Lata młodości spędzał – jak dzisiejsza młodzież – pośród zabaw na rynkach miast i w ówczesnych lokalach. Śpiewał po francusku. Pisał wiersze. Był swoistym wodzirejem asyskiej młodzieży. Młodzieńcze wybryki, błazeństwa i wrzawa rówieśników były chlebem powszednim Jana Bernardone, przezwanego przez kompanów, nie wiadomo dlaczego Franciszkiem.

Powszechnie wiadomo, że dandys zwany Franciszkiem marzył o sławie rycerza. Wkrótce los pozwolił mu zaznać goryczy porażki i pojmania. Mimo to – a może właśnie dlatego – po wojennym epizodzie Franciszek wrócił do dawnego stylu życia, lecz zachorował. Rekonwalescencja, zamiast stać się okazją do obudzenia się nowych sił ciała i ducha, przyniosła pustkę życia i serca. Dawna radość okazała się być zwykłą wesołością, a miłosne podboje – nic nieznaczącymi miłostkami.

Raz jeszcze rzuca się w rycerski fach i wojenną przygodę, sądząc, że kosztowna zbroja i sława u boku wojsk papieża Innocentego III zdołają wypełnić pustkę. Z niewiadomych powodów wraca do domu nazajutrz po tym, jak wyruszył na wyprawę. Szuka samotności, włóczy się po polach i lasach. Jakby na przekór sobie zdąża do „pustych” miejsc. Tam wśród walki wewnętrznej i budzącej się miłości do przyrody dokonuje się wielki przełom. Z dumnego rycerza Franciszek staje się żebrakiem. Samotność w niewymowny i tajemniczy sposób dokonuje swego dzieła. Franciszek nie chce już być rycerzem ani miejskim trubadurem. Zrzuca bogate szaty. Odchodzi z domu. I wtedy słyszy głos: „Franciszku, odbuduj mój Kościół”.

Upłynęło trochę czasu, zanim zrozumiał, o jakie budowanie chodzi Chrystusowi. A chodziło przecież o to, aby dotarł do Porcjunkuli – kolebki, klejnotu i symbolu tego wszystkiego, co potem na zawsze zwać się będzie radosnym, franciszkańskim. Tu pojął swe przeznaczenie: żyć według Chrystusa. Być uczniem Chrystusowym.
Dziwna to była szkoła. Chatka, szałas z gałęzi, opuszczona pustelnia, jakieś ruiny. Dziwni byli też uczniowie. Biedni, bezdomni, żebracy. I wolni. Mówi się, że istnieje święte powinowactwo między tym wszystkim, co opuszczone, samotne, odepchnięte. Że to takie bractwo pocieszenia. Tam samo nieszczęście do stóp litości przychodzi po odpuszczenie grzechów, a przebaczenie zamienia ból serca w miłość. Róże wówczas zazdroszczą cierniom.

źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/86657/nd/

Zmarła 84 lata temu, 5 października 1938 r. o godz. 22.45. S. Eufemia Tarczyńska, świadek umierania Świętej, wspominała: „To było jakoś koło jedenastej w nocy. Gdy przyszłyśmy tam, Siostra Faustyna jakby lekko otworzyła oczy i trochę się uśmiechnęła, a potem skłoniła głowę i już…”

Dzieciństwo

Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 r. jako trzecie z dziesięciorga dzieci, w rolniczej rodzinie z Głogowca k. Łodzi. Od dzieciństwa odznaczała się pobożnością, umiłowaniem modlitwy, pracowitością i posłuszeństwem oraz wielką wrażliwością na ludzkie biedy. Do szkoły chodziła niecałe trzy lata: jako szesnastoletnia dziewczyna opuściła rodzinny dom, by na służbie w Aleksandrowie i Łodzi zarobić na własne utrzymanie i pomóc rodzicom.

Powołanie

Rodzice nie zgadzali się na jej wstąpienie do klasztoru, dlatego usiłowała zagłuszyć w sobie to Boże wezwanie, lecz przynaglona wizją cierpiącego Chrystusa podjęła próby poszukiwania miejsca w klasztorze. Pukała do wielu furt zakonnych, w końcu 1 sierpnia 1925 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. W Zgromadzeniu otrzymała imię – s. Maria Faustyna. Nowicjat odbyła w Krakowie i tam w obecności bp. St. Rosponda złożyła pierwsze, a po pięciu latach wieczyste śluby. Pracowała w kilku domach Zgromadzenia, najdłużej w Krakowie, Płocku i Wilnie, pełniąc obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki.

Apostołka Bożego Miłosierdzia

Jej bogate życie wewnętrzne wspierane było poprzez wizje i objawienia. 22 lutego 1931 r. po raz pierwszy ujrzała Pana Jezusa Miłosiernego. Otrzymała wtedy polecenie namalowania takiego obrazu, jak ukazana jej postać Zbawiciela oraz publicznego wystawienia go w kościele. Chrystus uczynił s. Faustynę odpowiedzialną za szerzenie kultu Jego Miłosierdzia. Polecił pisanie Dzienniczka poświęconego tej sprawie, odmawianie nowenny, koronki i innych modlitw do Bożego Miłosierdzia. Codziennie o godzinie 15 Faustyna czciła Jego konanie na krzyżu.

Śmierć

Wyniszczona fizycznie, mistycznie zjednoczona z Bogiem, zmarła w opinii świętości 5 października 1938 r., mając 33 lata. S. Faustyna została beatyfikowana 18 kwietnia 1993 r., a ogłoszona świętą 30 kwietnia 2000 r. Uroczystość kanonizacji przypadła w II Niedzielę Wielkanocną, którą Jan Paweł II ustanowił wtedy świętem Miłosierdzia Bożego.

źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/671/Sw-Faustyna-Kowalska

Święty Brunon – założyciel zakonu kartuzów, jednego z najsurowszych zakonów istniejących do dziś w Kościele, wybrał charyzmat milczenia, samotności i ciszy.

O zakonie kartuzów usłyszeliśmy zapewne dzięki filmowi Wielka cisza. Kim był jego założyciel? Brunon urodził się w Kolonii i pochodził ze znamienitej rodziny. Uczył się m.in. w szkole katedralnej w Reims, a także w Tours. Około 1055 r. przyjął święcenia kapłańskie. Rok później biskup Reims – Manasses I powołał Brunona, aby prowadził tam szkołę katedralną. Trwało to ok. 20 lat (1056-75). Wychował wielu wybitnych mężów owych czasów. W 1080 r. zaproponowano mu biskupstwo, nie przyjął jednak tej godności. Udał się do opactwa cystersów w Seche-Fontaine, by poddać się kierownictwu św. Roberta. Po pewnym czasie opuścił klasztor i w towarzystwie ośmiu uczniów udał się do Grenoble. Tam św. Hugo przyjął swojego mistrza z wielką radością i jako biskup oddał mu w posiadanie pustelnię, zwaną Kartuzją. Tutaj w 1084 r. Brunon urządził klasztor, zbudowany też został skromny kościółek. Klasztor niebawem tak się rozrósł, że otrzymał nazwę „Wielkiej Kartuzji” (La Grande Chartreuse). W 1090 r. Brunon został wezwany do Rzymu przez swojego dawnego ucznia – papieża bł. Urbana II na doradcę. Zabrał ze sobą kilku towarzyszy i zamieszkał z nimi przy kościele św. Cyriaka. Wkrótce, w 1092 r., w Kalabrii założył nową kartuzję, a w pobliskim San Stefano in Bosco Bruno stworzył jej filię. Tam zmarł. Kartuzję w Serra San Bruno odwiedził w 1984 r. św. Jan Paweł II. Uczynił to również Benedykt XVI 9 października 2011 r. W słowie do kartuzów podkreślił wówczas znaczenie charyzmatu milczenia we współczesnym świecie. Charyzmat kartuzji – powiedział – sprawia, że „człowiek wycofując się ze świata, poniekąd «eksponuje się» na rzeczywistość w swej nagości, eksponuje się na tę pozorną pustkę, aby doświadczyć Pełni, obecności Boga, Rzeczywistości najbardziej realnej, jaka istnieje, i która wykracza poza wymiar zmysłowy”.

Warto dodać, że na terenie archidiecezji częstochowskiej, w Gidlach, znajduje się kościół pokartuski Najświętszej Maryi Panny Bolesnej, gdzie w 1839 r. zmarł ostatni gidelski kartuz.

źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/155747/nd/Pierwszy-kartuz

Przypadające dziś, 7 października, wspomnienie Matki Boskiej Różańcowej to dzień szczególny w powszechnym i polskim kalendarzu maryjnym.

Modlitwa różańcowa jak żadna inna obejmując cały świat katolicki wskazuje, że Maryja to Mater omnium, udzielająca się wszystkim we wszystkich potrzebach jako Pośredniczka prowadząca do Chrystusa. Różaniec stał się modlitwą powszechną, najdobitniejszym wyrazem czci i kultu maryjnego.

Istotna jest także łącząca się integralnie z tytułem Matki Bożej Różańcowej rola Maryi jako Matki Bożej Zwycięskiej, której kult zainaugurowała bitwa pod Lepanto w 1571 r. Jako patronka wojsk katolickich w decydujących starciach – Biała Góra, Nordlingen, Częstochowa, Chocim, Beresteczko, Wiedeń – zapisała się w historii Europy i Polski. Zwycięstwo pod Wiedniem Innocenty XI uczcił ustanawiając święto Imienia Maryi.

Różaniec – symbol i mistyka róży

Słowo różaniec (łac. rosarium) wywodzi się z litanijnego wezwania „Rosa mystica” (Róża duchowa). Porównanie to łączy się z symboliką róży i krzewu różanego, i posiada głębokie implikacje w mistyce chrześcijańskiej. Modlitwa różańcowa jest wyrazem misteryjnego nurtu duchowości średniowiecza, której szczególnym znamieniem był rosnący i różnicujący się kult maryjny.

Wszystkie znaczenia róży wynikają z jej funkcji sakralnej. Podstawę sakralności róży stanowią jej przyrodzone właściwości – kształt, barwa i zapach, które dopiero w strukturze symbolu ewokują jej prawdziwe znaczenie. Powodują one, że róża jest przede wszystkim kwiatem mistycznym. Najbardziej znanym wyobrażeniem ze sfery mistyki róży jest różaniec. Różaniec to rosarium, czyli ogród lub wieniec różany, miejsce mistycznej łączności z Bogiem i kontemplacji niebiańskiego bytu.

Modlitwa różańcowa jako akt kultowy zawiera dwa aspekty: jest techniką modlitewną przez powtarzanie i rytmikę wezwań oraz jest formą kontemplacji wydarzeń świętej historii. Wspólnie prowadzą one do możliwie doskonałego uczestniczenia w Bożych tajemnicach i realizacji celu eschatologicznego. Dlatego też różaniec, jako swoisty „środek” modlitewny posiada charakter uniwersalny i stosowany jest także w buddyzmie, hinduizmie i islamie.

Pierwociny różańca stanowiły „sznury modlitewne”, na których z czasem zawiązywano węzełki, a potem nizano paciorki, aby ułatwić liczenie modlitw. Różaniec muzułmański wylicza 99 imion Allacha, a setny, niewidzialny paciorek otwiera powrót do niego. Różaniec hinduski jest przypisany Brahmie i Sarasvati, symbolizuje wszystkie światy i etapy objawienia. Triparasundari – róża kosmiczna, wyraża skończoną doskonałość, jednię i niczym nie skażone spełnienie.

Różaniec chrześcijański odnosi się do Najświętszej Dziewicy, która przedstawiana jest często w wieńcu z róż i w ogrodzie różanym. Jest to hortus conclusus (ogród zamknięty), co wskazuje na bezczasowe trwanie i żywot, a róże to niebiańskie cnoty Dziewicy. Ona sama jest bowiem Różą Mistyczną, symbolem wiecznej doskonałości.

źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/38308/

Pelagia, znana również jako Małgorzata, pochodziła z Antiochii. Była piękną kobietą, ale prowadziła się nieobyczajnie. Była tancerką i śpiewaczką.

Zwracała na siebie uwagę swym bogatym w złoto, srebro i perły strojem. Biskup Nonnus z Heliopolis kiedy ją zobaczył, zapłakał, że ludzie nie troszczą się o swoją duszę, a o urodę i stroje. Podjął modlitwę za jawnogrzesznicę. Małgorzata pewnego dnia przyszła do świątyni i poruszona jego słowami, z płaczem rzuciła się do jego nóg. Na chrzcie otrzymała imię Pelagia. Oddała majątek na jałmużnę dla ubogich, a sama podjęła pokutę. Udała się do Jerozolimy, gdzie pędziła żywot surowy i umartwiony. Zamieszkała w pustelni. Zmarła ok. 457 r. Jest patronką aktorek.

źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/105466

Postać św. Dionizego, którego Kościół wspomina w październiku, warta jest poznania choćby ze względu na specyficzną ikonografię, ale także na pewien zabytek związany z osobą jednego z przemyskich biskupów

Wiele osób zwiedzając zabytkowe kościoły zwraca zapewne uwagę na świętego… bez głowy.

Wizerunki św. Dionizego (Denisa), trzymającego w rękach swoją własną głowę, występują w polskich kościołach niezwykle rzadko; najczęściej spotykane są na ołtarzach tablicowych, średniowiecznych poliptykach, zazwyczaj na ich predellach, wespół z czternastoma innymi tzw. świętymi wspomożycielami. Dionizy był pierwszym biskupem Paryża. Zginął w III stuleciu od ścięcia mieczem na wzgórzu zwanym Mons Martyrum (Montmartre). Po śmierci miał podnieść swoją głowę i powędrować z nią w otoczeniu śpiewających aniołów do domu pobożnej niewiasty, niejakiej Katulli, która ją przechowywała jako relikwię. Ciało biskupa natomiast spoczęło w miejscu, na którym wzniesiono bazylikę Saint Denis.

Fundacja epitafium

Dionizy czczony był już od średniowiecza jako orędownik przed wścieklizną, patron strzelców; modlono się do niego w chorobach głowy i migrenach. Jest najczęściej przedstawiany na predellach ołtarzy. Jeden z ołtarzyków, właściwie epitafium, na którym jest przedstawiony, ufundował XVI-wieczny biskup przemyski pochodzący z zacnego rodu Tarłów, Stanisław. Renesansowe epitafium znajduje się obecnie w katedrze sandomierskiej; pochodzi z 1520 r., a więc z czasów, kiedy Tarło był dopiero kanonikiem sandomierskim. Przypisuje się je warsztatowi Łukasza Cranacha młodszego. Przyszły przemyski biskup ufundował je dla Stanisława Chroberskiego, chorążego koronnego i współrodowca. Obaj krewni pieczętowali się herbem Topór i obaj nosili imię swojego patrona św. Stanisława Bp. Stąd ołtarzyk przedstawia naszych Stanisławów (biskup jako kanonik klęczy po lewej dolnej stronie obrazu) adorujących św. Stanisława i uczestniczących w scenie „Wskrzeszenia Piotrawina przez świętego Stanisława”. W predelli epitafium znajduje się scena przedstawiająca wielu „świętych Pańskich” a wśród nich dostrzeżemy „biskupa z odciętą głową” – św. Dionizego.

Kara klątwy

Tarło był niezrównanym mówcą, a także pisarzem i poetą. Napisał poemat „De bello Pruthenico” opisujący wojnę Zygmunta Starego z Albrechtem Hohenzollernem. W uznaniu zasług król mianował go biskupem przemyskim. W okresie swoich rządów Tarło walczył z nadmierną kumulacją beneficjów przez przemyskich kanoników. Skłócony przez to z kapitułą wybrał na jej dziekana swego krewnego Pawła. Kiedy Tarło napomniał kanoników przemyskich, aby nie łączyli zbyt wielu beneficjów, zapominając o służebnym charakterze posługi duchownej, niektórzy z nich wysunęli zarzut, że biskup „nie łoży należycie na potrzeby kościoła przemyskiego”. Nieustępliwi kanonicy uciekli się nawet do tego, że słali skargi przed oblicze samego króla, prymasa i arcybiskupa lwowskiego. Ze skargą do Krakowa pojechał np. ks. Stanisław Orzechowski, który znany był później w całej szlacheckiej Rzeczypospolitej ze swego ożenku. Prymas orzekł, że jeśli Tarło nie zapłaci należnych sum będzie miał zabroniony wstęp do kościołów i zakaz uczestniczenia w nabożeństwach, a nawet zostanie wyklęty, a to ogłoszone „we wszystkie niedziele i święta na sumach”. I tak też się stało. Biskup, na którego rzucono klątwę wyjechał z Przemyśla do Krosna. Przejął się bardzo sprawą klątwy co – jak się uważa – przyspieszyło jego śmierć, w grudniu 1544 r. Pochowany został nie w biskupiej katedrze, lecz w kościele farnym w Krośnie. Dopiero po śmierci zdjęto z niego klątwę. Co ciekawe także jego bratanka – późniejszego arcybiskupa lwowskiego Pawła Tarłę kapituła skazała na karę „jednej grzywny i dwóch kamieni wosku” za obraźliwe słowa kierowane do kapituły. Do dzisiaj zachował się w kościele parafialnym w Krośnie nagrobek naszego bohatera – biskupa, który nie mógł spocząć we własnej katedrze w Przemyślu…

źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/114607/nd/Sw-Dionizy-i-biskupia-klatwa

Chrystus prowadził matkę Angelę drogą niezwykłą, dając jej szczególny udział w tajemnicy swego krzyża. Rzeźbił jej duszę cierpieniem, które przyjmowała z wiarą i heroicznym poddaniem się Jego woli: w ukryciu i samotności, w długotrwałej i uciążliwej chorobie, w ciemnej nocy duszy” (św. Jan Paweł II).

Panna z dobrego domu

Zofia Kamila (takie imiona otrzymała na chrzcie św.) Truszkowska przyszła na świat 16 maja 1825 r. w Kaliszu jako najstarsza córka Józefa i Józefy z Rudzińskich. Pochodziła z wielodzietnej rodziny szlacheckiej. Ojciec, który posiadał wykształcenie prawnicze i należał do miejscowej inteligencji, zwracał uwagę na wartość kultury i nauki. Z kolei matka, jako osoba bardzo religijna, wychowywała dzieci w duchu chrześcijańskim, kształtując w nich autentyczną pobożność oraz troskę o bliźnich. W 1830 r. rodzina przeniosła się do Warszawy. Tu błogosławiona rozpoczęła edukację na wysokim poziomie, ale z powodu gruźlicy musiała przerwać naukę. Mając 16 lat, wyjechała do Szwajcarii dla ratowania zdrowia. Tam poczuła powołanie zakonne, jednak choroba ojca pokrzyżowała jej plany i pozostała w domu, pomagając rodzinie.

Boży architekt

W 1854 r. wykształcona panna Truszkowska (m.in. znała dobrze język francuski) podjęła działalność charytatywną. Jako tercjarka franciszkańska za przewodnika duchowego obrała bł. Honorata Koźmińskiego. Pod jego opieką założyła w wynajętym mieszkaniu Instytut św. Feliksa z Cantalice, który stał się przytułkiem dla sierot i staruszek. W 1855 r. instytut przeobraził się w nowe zgromadzenie zakonne: Sióstr Świętego Feliksa z Kantalicjo. Później wyodrębniła się z niego gałąź kontemplacyjna – kapucynki.

Felicjanki, bo tak zaczęto nazywać siostry, prowadziły przede wszystkim tzw. ochronki dla dzieci, początkowo w Warszawie, a później zwłaszcza na terenach wiejskich. W 1859 r. w Ceranowie k. Sokołowa Podlaskiego powstał pierwszy klasztor felicjanek poza Warszawą i był domem centralnym zgromadzenia. Kilka miesięcy po jego otwarciu błogosławiona nawiedziła to miejsce i pozostała tu pewien czas.

W 1866 r. na skutek represji carskich bł. Maria Angela musiała przenieść się do Krakowa. Tam 10 października 1899 r. zmarła.

W chwale ołtarzy

Od chwili śmierci postać Angeli Truszkowskiej otaczała sława świętości. Lata starań i modlitw o wyniesienie jej na ołtarze zostały uwieńczone sukcesem po niemal 100 latach – 18 kwietnia 1993 r. św. Jan Paweł II dokonał jej beatyfikacji na Placu św. Piotra w Rzymie (wraz ze św. Faustyną Kowalską i św. Stanisławem Kazimierczykiem). Grób, gdzie spoczywają relikwie błogosławionej, znajduje się w krakowskim kościele pw. Niepokalanego Serca Maryi.

W diecezji drohiczyńskiej postać bł. Marii Angeli Truszkowskiej jest mało znana. Pamięć o niej jest podtrzymywana w Ceranowie, gdzie posługują jej duchowe córki. Od 2011 r. jej wizerunek znajduje się również w Muzeum Diecezjalnym w Drohiczynie, staraniem ówczesnego kustosza – ks. Mariana Klubińskiego – ofiarowany przez Siostry Felicjanki.

***

FUNDATORKA

W domu Truszkowskich był obraz Matki Bożej Częstochowskiej, otoczony przez rodzinę szczególną czcią. Zawsze paliła się przed nim lampka. Przed tym wizerunkiem klęczała nocami Zofia – Angela, czasem zasypiając ze zmęczenia. Pewnego razu ocknęła się, gdy od płomienia dogasającej lampki zajęły się jej ubranie i sam obraz. Jednak ani błogosławionej, ani malowidłu nic się nie stało. Angela widziała w tym szczególną opiekę Maryi, a sam obraz stał się dla niej najcenniejszą pamiątką rodzinną. Przed tym wizerunkiem 21 listopada 1855 r. wraz ze swą kuzynką złożyła akt oddania się Najświętszej Maryi Pannie i poświęcenia się na Jej służbę. To wydarzenie uznaje się za początek Zgromadzenia Sióstr Felicjanek, zaś Bogurodzica, czczona w tej właśnie kopii jasnogórskiej Ikony, otrzymała miano Fundatorki. Gdy w 1866 r. ciężko chora matka Truszkowska musiała opuścić teren zaboru rosyjskiego, w drodze do Krakowa zatrzymała się na Jasnej Górze. Tu tak bardzo osłabła, że pozostała przez cały tydzień, spodziewając się śmierci. Przed Cudownym Obrazem codziennie odprawiano Msze św. o jej zdrowie. Za wstawiennictwem Matki Bożej uproszono dla błogosławionej jeszcze 33 lata życia.

***

Życie wewnętrzne nie zależy ani od nadzwyczajnych stanów modlitwy, ani od objawień, ale od pojednania woli naszej z wolą Boga. Bł. Maria Angela Truszkowska

źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/133803/nd/Blogoslawiona-Maria-Angela-Truszkowska

Święty Jan XXIII, papież w latach 1958–1963, miał ogromny wpływ na Kościół katolicki oraz świat. Oto kilka kluczowych punktów na temat jego osoby i znaczenia:

1. Pontyfikat (1958–1963) – Jan XXIII był papieżem zaledwie przez pięć lat, ale w tym krótkim czasie wprowadził zmiany, które zrewolucjonizowały Kościół katolicki. Zyskał przydomek „Dobrego Papieża” (Il Papa Buono) ze względu na swoją serdeczność i otwartość.
2. Zwołanie Soboru Watykańskiego II – Jego najważniejszym osiągnięciem było zwołanie Soboru Watykańskiego II w 1962 roku, którego celem była odnowa Kościoła w odpowiedzi na zmieniający się świat. Sobór ten wprowadził reformy liturgiczne (np. mszę w językach narodowych zamiast łaciny) oraz dążył do dialogu z innymi religiami.
3. Promowanie pokoju i dialogu – Jan XXIII był orędownikiem pokoju. W 1963 roku opublikował encyklikę Pacem in Terris, która była skierowana do wszystkich ludzi, nie tylko katolików, i wzywała do pokoju oraz współpracy międzynarodowej w okresie zimnej wojny.
4. Otwartość na świat – Był papieżem, który starał się otworzyć Kościół na świat współczesny, co oznaczało większą empatię wobec problemów społecznych, biedy i praw człowieka. Chciał, aby Kościół był bardziej obecny w życiu ludzi i bardziej zrozumiały dla współczesnego człowieka.
5. Kanonizacja i dziedzictwo – Jan XXIII został kanonizowany w 2014 roku przez papieża Franciszka. Jego dziedzictwo obejmuje odnowienie Kościoła i pozostaje symbolem otwartości, dialogu oraz promowania pokoju na świecie.

Ojciec Jan Beyzym SJ (1850–1912) to polski jezuita, który zasłynął swoją heroiczną pracą na rzecz trędowatych na Madagaskarze. Jego życie i działalność doprowadziły do procesu beatyfikacyjnego, a w 2002 roku został ogłoszony błogosławionym. Oto kluczowe elementy jego historii i błogosławieństwa:

1. Wczesne życie i powołanie:

• Narodziny i edukacja: Jan Beyzym urodził się 15 maja 1850 roku w majątku Beyzymy Wielkie na terenie dzisiejszej Ukrainy. Pochodził z polskiej szlachty. W 1872 roku wstąpił do zakonu jezuitów.
• Praca w Polsce: Po święceniach kapłańskich w 1881 roku pracował jako wychowawca i nauczyciel w kolegiach jezuickich, m.in. w Tarnopolu i Chyrowie. Miał wielkie powołanie do pracy misyjnej, szczególnie z osobami cierpiącymi na trąd.

2. Misyjna działalność na Madagaskarze:

• Wyjazd na Madagaskar: W 1898 roku, w wieku 48 lat, udał się na misję na Madagaskar, aby pomagać trędowatym. Był to akt wielkiej odwagi i poświęcenia, ponieważ trąd wówczas był chorobą niezwykle groźną, a praca z trędowatymi wiązała się z ogromnym ryzykiem.
• Praca w Maranie: Na Madagaskarze ojciec Beyzym zajął się leprozorium (schroniskiem dla trędowatych) w miejscowości Marana. Miejscowe warunki były tragiczne – chorzy żyli w nędzy i izolacji, bez dostępu do odpowiedniej opieki. Ojciec Beyzym nie tylko opiekował się fizycznie chorymi, ale także dbał o ich godność i duszę.
• Budowa szpitala: Beyzym rozpoczął budowę nowego szpitala dla trędowatych, co było dużym osiągnięciem, biorąc pod uwagę trudne warunki finansowe i logistyczne. Dzięki jego staraniom udało się zbudować szpital, który znacząco poprawił życie chorych.

3. Śmierć i proces beatyfikacyjny:

• Śmierć: Ojciec Jan Beyzym zmarł 2 października 1912 roku na Madagaskarze, wyczerpany swoją pracą. Zyskał opinię świętego za swoje życie pełne poświęcenia i miłości do najbardziej opuszczonych.
• Beatyfikacja: Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1984 roku, a zakończył w 2002, kiedy to papież Jan Paweł II ogłosił Jana Beyzyma błogosławionym 18 sierpnia 2002 roku w Krakowie. Został on uznany za wzór miłosierdzia, poświęcenia i służby cierpiącym.

4. Znaczenie błogosławieństwa:

• Patron trędowatych: Ojciec Jan Beyzym jest patronem ludzi cierpiących na trąd oraz tych, którzy poświęcają się pracy z chorymi i odrzuconymi. Jego przykład inspiruje do poświęcenia swojego życia w służbie innym, zwłaszcza najbardziej potrzebującym.
• Świadectwo miłosierdzia: Przez swoje błogosławieństwo ojciec Beyzym przypomina, że miłość i miłosierdzie wobec chorych i cierpiących są fundamentem chrześcijańskiego życia.

Jan Beyzym pozostaje symbolem bezinteresownej pomocy i heroizmu, a jego beatyfikacja była uznaniem jego życia pełnego poświęcenia dla najsłabszych i najbardziej opuszczonych.

Błogosławiony Honorat Koźmiński (1829–1916) był polskim kapucynem i kapłanem, który odegrał kluczową rolę w odnowie religijnej w Polsce pod zaborami oraz założył wiele zgromadzeń zakonnych. Oto najważniejsze elementy jego życia i błogosławieństwa:

1. Wczesne życie i powołanie:

• Narodziny i młodość: Honorat Koźmiński, właściwie Florian Koźmiński, urodził się 16 października 1829 roku w Białej Podlaskiej. Początkowo nie przejawiał szczególnego zainteresowania wiarą, a nawet, jako młody człowiek, przeżył kryzys wiary, popadając w ateizm.
• Więzienie i nawrócenie: W wieku 21 lat został aresztowany przez władze carskie za udział w działalności patriotycznej i osadzony w warszawskiej Cytadeli. To wydarzenie stało się punktem zwrotnym w jego życiu – podczas uwięzienia doznał głębokiego nawrócenia, co zaprowadziło go na drogę kapłaństwa.

2. Wstąpienie do zakonu kapucynów:

• Kapucyn: Po nawróceniu Honorat wstąpił do zakonu kapucynów i w 1855 roku przyjął święcenia kapłańskie. Wstąpienie do zakonu było wynikiem głębokiej decyzji poświęcenia swojego życia Bogu i służbie Kościołowi.
• Praca duszpasterska: Po święceniach został wybitnym spowiednikiem i kaznodzieją. Jego działalność duchowa i duszpasterska obejmowała pracę z osobami z różnych warstw społecznych, od robotników po szlachtę. Był znany z umiejętności duchowego kierownictwa i prowadzenia ludzi ku głębszej wierze.

3. Założenie wielu zgromadzeń zakonnych:

• Tajna działalność zakonotwórcza: W czasach, gdy carat zlikwidował większość zakonów w Polsce, Honorat Koźmiński zakładał tajne zgromadzenia bezhabitowe. Były to wspólnoty zakonników i zakonnic, które działały w ukryciu, bez zewnętrznych oznak zakonnych, co pozwalało im funkcjonować mimo represji ze strony zaborców.
• Zgromadzenia bezhabitowe: Założył lub współtworzył 26 zgromadzeń zakonnych, z czego wiele z nich działało w ukryciu, takie jak Felicjanki, Służki Najświętszej Maryi Panny czy Siostry Imienia Jezus. Zgromadzenia te angażowały się w pracę społeczną, opiekę nad chorymi, edukację oraz ewangelizację.

4. Wkład w życie duchowe pod zaborami:

• Praca w trudnych czasach: Jego działalność przypadła na okres zaborów, kiedy Kościół katolicki w Polsce był silnie prześladowany przez rosyjskie władze. Honorat Koźmiński odegrał kluczową rolę w utrzymaniu duchowości katolickiej wśród polskiego społeczeństwa, promując oddanie religijne i patriotyzm, zwłaszcza przez ruch zakonny.
• Duchowy przewodnik: Jako spowiednik i duchowy przewodnik pomógł wielu ludziom w ich duchowym wzroście. Jego działalność miała także na celu uświadamianie ludziom konieczności zachowania wiary i nadziei w trudnych politycznie czasach.

5. Ostatnie lata i śmierć:

• Ostatnie lata: W 1895 roku Honorat został przeniesiony do Nowego Miasta nad Pilicą, gdzie spędził ostatnie lata życia, kontynuując swoją działalność duchową i zakonną. Mimo że jego zgromadzenia działały w ukryciu, ich liczba i wpływ rosły.
• Śmierć: Zmarł 16 grudnia 1916 roku w Nowym Mieście nad Pilicą, pozostawiając po sobie ogromne dziedzictwo duchowe, szczególnie w kontekście zakonów bezhabitowych i pracy z ludźmi świeckimi.

6. Beatyfikacja i dziedzictwo:

• Beatyfikacja: Honorat Koźmiński został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II 16 października 1988 roku. Jego beatyfikacja była uznaniem za jego niestrudzoną pracę na rzecz duchowego odrodzenia Polski oraz za wkład w życie zakonne i religijne kraju.
• Znaczenie błogosławieństwa: Bł. Honorat jest przykładem kapłana o ogromnej determinacji i oddaniu dla Kościoła. Jego zaangażowanie w zakładanie zgromadzeń i prowadzenie ludzi duchowo uczyniło go jednym z najważniejszych postaci odrodzenia religijnego w Polsce pod zaborami.

Błogosławiony Honorat Koźmiński pozostaje symbolem duchowego przewodnictwa, odwagi i pracy nad utrzymaniem żywej wiary w trudnych czasach. Jego życie inspiruje do głębokiej modlitwy, poświęcenia i pracy na rzecz Kościoła.

Papież Kalikst I (łac. Callistus I) był jednym z pierwszych papieży Kościoła katolickiego, pełniąc tę funkcję w latach około 217–222. Jego pontyfikat przypadł na trudne czasy prześladowań chrześcijan i wewnętrznych sporów doktrynalnych. Oto najważniejsze informacje o jego życiu i znaczeniu:

1. Wczesne życie i niewola:

• Pochodzenie: Kalikst pochodził prawdopodobnie z Rzymu i urodził się w drugiej połowie II wieku. Według tradycji był niewolnikiem chrześcijanina imieniem Karpoporus. Jego wczesne życie było pełne trudności.
• Niewola i praca w kopalni: Na skutek pewnych problemów finansowych i oskarżeń o kradzież Kalikst trafił do więzienia, a później został skazany na ciężkie roboty w kopalniach na Sardynii, gdzie pracowali chrześcijańscy skazańcy.

2. Wybawienie i kapłaństwo:

• Ułaskawienie: Dzięki wstawiennictwu wpływowych chrześcijan Kalikst został zwolniony z niewoli, prawdopodobnie za sprawą wpływów papieża Wiktora I lub papieża Zefiryna, jego późniejszego poprzednika. Po powrocie do Rzymu został zaangażowany w życie Kościoła.
• Kapłaństwo i zarządzanie katakumbami: Papież Zefiryn mianował Kaliksta diakonem i powierzył mu odpowiedzialność za zarządzanie katakumbami na Via Appia, które później nazwano Katakumbami Kaliksta. Było to ważne miejsce pochówku męczenników i papieży.

3. Pontyfikat (217–222):

• Wybór na papieża: Po śmierci papieża Zefiryna Kalikst został wybrany na jego następcę około 217 roku. Jego pontyfikat był pełen wyzwań, zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych.
• Spory teologiczne: Kalikst I jest znany z tego, że prowadził spory teologiczne, zwłaszcza z kapłanem Hipolitem, który stał się jego największym przeciwnikiem. Hipolit oskarżał Kaliksta o zbytnią pobłażliwość wobec grzeszników, zwłaszcza tych, którzy popełnili ciężkie grzechy jak morderstwo czy cudzołóstwo, a mimo to mogli wrócić do Kościoła po odbyciu pokuty.
• Łagodniejsza dyscyplina kościelna: Kalikst I wprowadził bardziej miłosierną politykę wobec grzeszników. Uważał, że Kościół powinien otwierać drzwi nawróconym, nawet tym, którzy popełnili poważne grzechy, jeśli szczerze żałują. Jego podejście miało ogromne znaczenie dla rozwoju nauki o pokucie i przebaczeniu w Kościele.
• Spór z Hipolitem: Hipolit nie zgadzał się z tymi reformami i zarzucał Kalikstowi, że zniekształca doktrynę Kościoła. Z powodu tych sporów Hipolit ogłosił się pierwszym antypapieżem w historii Kościoła.

4. Śmierć i męczeństwo:

• Męczeńska śmierć: Kalikst I zginął śmiercią męczeńską około 222 roku podczas prześladowań za cesarza Aleksandra Sewera. Według niektórych źródeł został zamordowany podczas zamieszek w Rzymie, a jego ciało wrzucono do studni. Został pochowany na cmentarzu Kalepodiusza w Rzymie.
• Kult i świętość: Kościół katolicki czci Kaliksta jako świętego. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 14 października.

5. Znaczenie i dziedzictwo:

• Katakumby Kaliksta: Jako zarządca katakumb Kalikst przyczynił się do ich rozwoju i dbałości o pochówki chrześcijan. Do dziś są one jednym z najważniejszych świadectw wczesnego chrześcijaństwa i miejscem pielgrzymek.
• Nauka o pokucie: Kalikst I miał ogromny wpływ na rozwój doktryny dotyczącej przebaczenia grzechów. Jego podejście do miłosierdzia i wybaczania popełnionych win miało długotrwałe konsekwencje dla praktyki sakramentu pokuty w Kościele katolickim.
• Spory teologiczne: Konflikty z Hipolitem i jego surową wizją Kościoła unaoczniły wczesne napięcia w chrześcijaństwie między rygoryzmem a miłosierdziem. Kalikst stanął po stronie bardziej miłosiernej interpretacji nauki chrześcijańskiej, co z czasem zyskało szerszą akceptację w Kościele.

Papież Kalikst I pozostaje postacią o znaczącym wpływie na rozwój Kościoła katolickiego, zarówno pod względem organizacyjnym (katakumby), jak i teologicznym (miłosierdzie wobec grzeszników).

Święta Teresa od Jezusa, znana również jako Święta Teresa z Ávili (1515–1582), była hiszpańską mistyczką, reformatorką zakonu karmelitańskiego i jedną z najważniejszych postaci w historii Kościoła katolickiego. Jest ceniona za swoje głębokie wglądy duchowe, pisma oraz rolę w odnowie życia zakonnego. Oto kluczowe elementy jej życia i znaczenia:

1. Wczesne życie i powołanie:

• Narodziny i rodzina: Teresa urodziła się 28 marca 1515 roku w Ávili w Hiszpanii, w szlacheckiej rodzinie. Od najmłodszych lat przejawiała silne skłonności religijne i pragnienie świętości.
• Wstąpienie do zakonu: W wieku 20 lat wstąpiła do klasztoru karmelitanek w Ávili, ale początkowo borykała się z problemami duchowymi, wewnętrznymi wątpliwościami i niezadowoleniem z luźnej dyscypliny w klasztorze.

2. Mistyczne doświadczenia i duchowe przebudzenie:

• Nawrócenie i pogłębienie życia duchowego: W wieku około 40 lat Teresa przeżyła głębokie nawrócenie duchowe. Doznała licznych mistycznych wizji i głębokich spotkań z Bogiem, co ukształtowało jej rozumienie życia duchowego. Podkreślała znaczenie modlitwy wewnętrznej, którą nazywała „modlitwą serca”.
• Mistyczne ekstazy: Teresa z Ávili jest znana ze swoich ekstaz mistycznych, w tym słynnego transwerberium (przebicia serca przez miłość Bożą), co uczyniło ją centralną postacią chrześcijańskiego mistycyzmu.

3. Reforma zakonu karmelitańskiego:

• Reforma karmelitanek: Niezadowolona z luźnej dyscypliny w wielu klasztorach karmelitańskich, Teresa rozpoczęła reformę zakonu. W 1562 roku założyła pierwszy klasztor Świętego Józefa w Ávili, gdzie obowiązywały surowsze zasady życia kontemplacyjnego, oparte na ubóstwie, milczeniu i modlitwie. Ten ruch reformacyjny stał się znany jako Karmelici Bosi.
• Opór i wytrwałość: Teresa spotkała się z silnym sprzeciwem, zarówno wewnątrz zakonu, jak i w Kościele. Jednak dzięki swojej determinacji i wsparciu takich osób jak Święty Jan od Krzyża, kontynuowała swoją misję, zakładając wiele innych klasztorów.

4. Pisma i dziedzictwo duchowe:

• Główne dzieła: Teresa z Ávili jest uważana za jedną z największych pisarek chrześcijańskiego mistycyzmu i duchowości. Jej najważniejsze dzieła to:
  • “Twierdza wewnętrzna” (El Castillo Interior): Przewodnik po duchowym rozwoju, opisujący podróż duszy przez siedem „mieszkań” modlitwy, aż do mistycznego zjednoczenia z Bogiem.
  • “Droga doskonałości” (Camino de Perfección): Napisana dla zakonnic, oferuje praktyczne rady dotyczące modlitwy i dążenia do świętości.
  • “Księga życia” (Libro de la Vida): Autobiografia Teresy, w której opisuje swoje duchowe doświadczenia i zmagania.
• Nauczanie duchowe: Teresa kładła nacisk na modlitwę, pokorę, wyrzeczenia i dążenie do intymnej relacji z Bogiem. Była pionierką w promowaniu modlitwy mentalnej i kontemplacji jako kluczowych elementów życia duchowego.

5. Kanonizacja i Doktor Kościoła:

• Śmierć i kanonizacja: Teresa zmarła 4 października 1582 roku w Alba de Tormes w Hiszpanii. Została kanonizowana w 1622 roku przez papieża Grzegorza XV. Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 15 października.
• Doktor Kościoła: W 1970 roku papież Paweł VI ogłosił Teresę z Ávili Doktorem Kościoła, co uczyniło ją pierwszą kobietą, która otrzymała ten tytuł. Uznano jej głęboką teologię i wpływ na duchowość chrześcijańską.

6. Dziedzictwo i wpływ:

• Patronka: Święta Teresa jest patronką Hiszpanii oraz osób poszukujących głębszego życia modlitwy, ludzi zmagających się z bólami głowy i reformatorów religijnych.
• Wpływ na duchowość: Jej wpływ rozciąga się daleko poza jej epokę, kształtując duchowość karmelitańską i szerzej chrześcijańską tradycję modlitwy kontemplacyjnej. Teresa była i jest inspiracją dla wielu wspólnot zakonnych i osób świeckich, pragnących pogłębić swoje życie duchowe.
• Współpraca ze Świętym Janem od Krzyża: Jej współpraca z Świętym Janem od Krzyża, również wielkim mistykiem i reformatorem, była kluczowa dla rozprzestrzenienia reformy karmelitańskiej wśród mężczyzn. Razem kształtowali duchowość karmelitańską.

Podsumowanie:

Święta Teresa od Jezusa była wybitną duchową liderką, której mistyczne doświadczenia, pisma i reforma zakonu karmelitańskiego wciąż inspirują i prowadzą chrześcijan w ich duchowej podróży. Jest nie tylko ważną postacią mistycyzmu, ale także orędowniczką życia opartego na modlitwie i głębokim zjednoczeniu z Bogiem.

Święta Jadwiga Śląska (1174–1243) była księżną, żoną księcia Henryka I Brodatego, matką i dobrodziejką wielu kościołów i klasztorów. Jest jedną z najważniejszych świętych w historii Polski i Niemiec, znana przede wszystkim ze swojej działalności charytatywnej oraz głębokiego życia religijnego. Oto kluczowe aspekty jej życia i znaczenia:

1. Wczesne życie i małżeństwo:

• Pochodzenie: Jadwiga urodziła się w 1174 roku w Bawarii, w możnej rodzinie hrabiów Andechs. Wychowywała się w klasztorze benedyktyńskim, gdzie otrzymała staranne wykształcenie i religijną formację.
• Małżeństwo: W wieku 12 lat poślubiła księcia Henryka I Brodatego, władcę Śląska. Było to małżeństwo polityczne, które związało dwie ważne dynastie – Andechs i Piastów. Mimo to, ich małżeństwo było zgodne i pełne wzajemnego szacunku.

2. Działalność charytatywna i religijna:

• Życie rodzinne: Jadwiga i Henryk mieli sześcioro dzieci, ale większość z nich zmarła w młodym wieku. Jej syn, Henryk II Pobożny, kontynuował rządy po swoim ojcu.
• Pobożność i asceza: Jadwiga prowadziła bardzo pobożne życie, praktykując surową ascezę. Nawet jako księżna unikała luksusu, nosiła skromne ubrania i często chodziła boso, co stało się jednym z jej najbardziej charakterystycznych gestów pokory.
• Opieka nad ubogimi i chorymi: Jadwiga była znana z działalności charytatywnej. Fundowała i wspierała budowę szpitali, klasztorów i kościołów. Zajmowała się osobiście chorymi, ubogimi i potrzebującymi, wykazując się ogromnym miłosierdziem i troską o innych.

3. Fundacje i klasztory:

• Fundacja klasztoru w Trzebnicy: W 1202 roku Jadwiga wraz z mężem założyła klasztor cysterek w Trzebnicy, który stał się ważnym ośrodkiem religijnym i kulturowym. Po śmierci męża, Jadwiga sama zamieszkała w tym klasztorze, gdzie spędziła resztę swojego życia.
• Wsparcie dla Kościoła: Była wielką dobrodziejką Kościoła. Oprócz założenia klasztoru w Trzebnicy, wspierała również inne instytucje religijne, pomagając w budowie i utrzymaniu kościołów oraz szpitali.

4. Wdowieństwo i życie zakonne:

• Śmierć męża: Po śmierci męża w 1238 roku, Jadwiga nie przyjęła ślubów zakonnych, ale prowadziła życie zgodne z regułą zakonną w klasztorze w Trzebnicy. Spędzała czas na modlitwie, pokucie i dalszej działalności charytatywnej.
• Duchowe życie: Była oddana życiu modlitwy, ascezie i kontemplacji. Jadwiga słynęła ze swojego głębokiego zaufania Bogu i prostoty życia, które w połączeniu z jej dobroczynnością przyniosły jej opinię świętości jeszcze za życia.

5. Śmierć i kanonizacja:

• Śmierć: Jadwiga zmarła 15 października 1243 roku w Trzebnicy. Po jej śmierci natychmiast zaczęto uważać ją za świętą z uwagi na liczne cuda, które miały miejsce za jej wstawiennictwem.
• Kanonizacja: W 1267 roku, papież Klemens IV ogłosił ją świętą. Jej kult szybko się rozprzestrzenił, a ona sama stała się patronką Śląska, Polski oraz patronką chrześcijańskich małżeństw i wdów.

6. Znaczenie i dziedzictwo:

• Patronka: Święta Jadwiga Śląska jest patronką Śląska, ale również Polski i Niemiec. Jej postać jest wzorem świętości dla ludzi świeckich, szczególnie dla kobiet, które poświęciły swoje życie rodzinie i służbie innym.
• Dziedzictwo duchowe: Jadwiga pozostawiła po sobie silne dziedzictwo duchowe i charytatywne, szczególnie w zakresie opieki nad ubogimi i chorymi. Jej kult i pamięć są nadal żywe, zwłaszcza w Polsce i Niemczech.
• Miejsce pielgrzymek: Jej grób w Trzebnicy stał się miejscem licznych pielgrzymek. Do dziś klasztor ten jest ważnym ośrodkiem religijnym i centrum duchowości.

Podsumowanie:

Święta Jadwiga Śląska była wybitną postacią średniowiecza, która mimo swojego wysokiego statusu społecznego żyła w pokorze, ascezie i służbie innym. Jej oddanie Bogu, działalność charytatywna i wsparcie dla Kościoła uczyniły ją jedną z najbardziej cenionych świętych w historii Polski i Europy.

Święty Ignacy Antiocheński (ok. 35–107) był jednym z najważniejszych wczesnochrześcijańskich biskupów i męczenników, a także jednym z ojców Kościoła. Jako biskup Antiochii, piastował jedno z najważniejszych stanowisk w Kościele w czasach, gdy chrześcijaństwo przechodziło przez okres prześladowań. Jego pisma i śmierć męczeńska miały ogromny wpływ na rozwój teologii i struktury wczesnego Kościoła. Oto kluczowe aspekty jego życia i znaczenia:

1. Wczesne życie i biskupstwo:

• Pochodzenie i nawrócenie: Niewiele wiadomo o wczesnym życiu Ignacego, ale tradycja podaje, że mógł być uczniem apostołów, szczególnie świętego Jana Ewangelisty. Urodził się prawdopodobnie około roku 35 n.e. w Syrii.
• Biskup Antiochii: Około 69 roku Ignacy został biskupem Antiochii, jednego z najważniejszych ośrodków chrześcijaństwa tamtych czasów. Antiochia była trzecim co do wielkości miastem Imperium Rzymskiego i pierwszym miejscem, gdzie uczniów Chrystusa zaczęto nazywać „chrześcijanami”.

2. Prześladowania i męczeństwo:

• Prześladowania chrześcijan: W czasach Ignacego chrześcijanie byli prześladowani przez władze rzymskie, zwłaszcza za panowania cesarza Trajana. Ignacy został aresztowany za swoją wiarę i działalność jako lider wspólnoty chrześcijańskiej.
• Podróż do Rzymu i śmierć męczeńska: Skazany na śmierć przez rzymskie władze, Ignacy został przewieziony z Antiochii do Rzymu, gdzie miał zostać rzucony na pożarcie dzikim zwierzętom w Koloseum. Podczas tej podróży napisał siedem słynnych listów do różnych wspólnot chrześcijańskich.

3. Listy św. Ignacego:

• Teologia i duchowość: Listy Ignacego Antiocheńskiego są jednym z najważniejszych dokumentów wczesnego chrześcijaństwa. Skierowane do wspólnot chrześcijańskich w Efezie, Magnezji, Trallei, Rzymie, Filadelfii i Smyrnie, a także do biskupa Polykarpa ze Smyrny, listy te ukazują jego głęboką wiarę, teologię oraz troskę o jedność Kościoła.
• Centralne tematy: Ignacy podkreślał znaczenie jedności Kościoła pod przewodnictwem biskupów, kapłanów i diakonów. W jego pismach pojawia się także jasne nauczanie na temat Eucharystii jako rzeczywistego Ciała i Krwi Chrystusa. Zachęcał również chrześcijan do odważnego trwania w wierze mimo prześladowań.
• Pragnienie męczeństwa: Ignacy w swoich listach wyrażał pragnienie, aby oddać życie za Chrystusa. Pisał o męczeństwie jako o drodze naśladowania Jezusa i osiągnięcia pełni zjednoczenia z Bogiem. Jego najbardziej znane słowa to: „Jestem pszenicą Bożą; zębami dzikich zwierząt będę zmielony, aby stać się czystym chlebem Chrystusa.”

4. Śmierć męczeńska i kult:

• Śmierć: Ignacy został stracony w Rzymie około 107 roku n.e. Zgodnie z tradycją, został rzucony na pożarcie lwom w Koloseum. Jego odwaga i wierność Chrystusowi stały się inspiracją dla wielu chrześcijan w obliczu prześladowań.
• Kult: Po jego śmierci ciało Ignacego zostało złożone w Antiochii, a jego kult szybko się rozprzestrzenił. Do dziś jest czczony jako święty męczennik zarówno w Kościele katolickim, jak i prawosławnym. Jego wspomnienie liturgiczne przypada na 17 października.

5. Znaczenie i dziedzictwo:

• Ojciec Kościoła: Ignacy jest uważany za jednego z Ojców Apostolskich, czyli tych, którzy byli bezpośrednimi uczniami apostołów. Jego listy są kluczowymi świadectwami wczesnochrześcijańskiej teologii i życia wspólnotowego.
• Jedność Kościoła: Jednym z najważniejszych tematów nauczania Ignacego była jedność Kościoła, którą wiązał z posłuszeństwem biskupom i strukturą hierarchiczną. Jego pisma przyczyniły się do umocnienia wczesnochrześcijańskiego zrozumienia Kościoła jako wspólnoty zorganizowanej pod autorytetem duchowym.
• Eucharystia i męczeństwo: Ignacy miał szczególne miejsce w historii teologii eucharystycznej. Jego nauczanie o rzeczywistej obecności Chrystusa w Eucharystii oraz o męczeństwie jako najdoskonalszym akcie naśladowania Chrystusa miało ogromny wpływ na późniejszą tradycję chrześcijańską.

Podsumowanie:

Święty Ignacy Antiocheński był jednym z najważniejszych przywódców wczesnego Kościoła, który swoją wiarą, pismami i męczeństwem wywarł ogromny wpływ na chrześcijaństwo. Jego listy są cennym źródłem teologicznym, a jego świadectwo wierności Chrystusowi inspiruje chrześcijan do dziś.

Święty Łukasz Ewangelista jest jedną z kluczowych postaci Nowego Testamentu, autorem trzeciej Ewangelii i Dziejów Apostolskich. Był nie tylko pisarzem, ale także lekarzem, towarzyszem św. Pawła oraz wiernym głosicielem Ewangelii. Jego pisma wyróżniają się szczególnym akcentem na miłosierdzie, współczucie i troskę o ubogich oraz marginalizowanych. Oto kluczowe elementy jego życia i znaczenia:

1. Pochodzenie i wykształcenie:

• Greckie pochodzenie: Święty Łukasz urodził się prawdopodobnie w Antiochii Syryjskiej (obecnie w Turcji), w rodzinie greckiej. Jego pochodzenie nieżydowskie było wyjątkowe wśród autorów Nowego Testamentu, co wpłynęło na jego otwarte podejście do pogan i uniwersalności przesłania Ewangelii.
• Zawód lekarza: Zgodnie z tradycją i informacjami z listów św. Pawła, Łukasz był lekarzem, co miało wpływ na jego sposób pisania i szczególną wrażliwość na cierpienie, uzdrowienia oraz miłosierdzie Jezusa.

2. Autor Ewangelii i Dziejów Apostolskich:

• Ewangelia według św. Łukasza: Łukasz jest autorem trzeciej Ewangelii, która wyróżnia się szczególną uwagą na miłosierdzie, modlitwę, rolę kobiet, a także troskę o ubogich i wykluczonych. Jego Ewangelia zawiera wiele znanych i cenionych opowieści, takich jak przypowieść o miłosiernym Samarytaninie czy o synu marnotrawnym.
  • Dzieciństwo Jezusa: Łukasz jako jedyny z ewangelistów zawiera szczegółowe opisy narodzin i dzieciństwa Jezusa, w tym relacje o zwiastowaniu Maryi, narodzinach w Betlejem, oraz wizycie pasterzy.
• Dzieje Apostolskie: Łukasz jest także autorem Dziejów Apostolskich, które opisują początki Kościoła, działalność Apostołów, a zwłaszcza podróże misyjne św. Pawła, z którym Łukasz podróżował jako towarzysz i współpracownik.

3. Współpraca z św. Pawłem:

• Towarzysz misji: Święty Łukasz był bliskim współpracownikiem i towarzyszem misyjnym św. Pawła. Towarzyszył mu podczas podróży, a także w okresie uwięzienia Pawła w Rzymie. Paweł w swoich listach wspomina Łukasza jako „umiłowanego lekarza” (Kol 4,14) oraz jedynego, który pozostał przy nim podczas trudnych chwil (2 Tm 4,11).
• Wiarygodny świadek: Dzięki ścisłej współpracy z Pawłem, Łukasz miał dostęp do cennych informacji na temat wczesnej działalności Kościoła i rozwoju wspólnot chrześcijańskich, co znalazło odzwierciedlenie w jego pismach.

4. Charakterystyczne cechy Ewangelii Łukasza:

• Miłosierdzie i współczucie: Ewangelia Łukasza wyróżnia się silnym naciskiem na miłosierdzie i współczucie, szczególnie wobec ubogich, grzeszników, kobiet i cudzoziemców. To Łukasz przedstawia Jezusa jako tego, który przyszedł, aby „szukać i zbawić to, co zginęło” (Łk 19,10).
• Rola kobiet: Łukasz często podkreśla rolę kobiet w życiu Jezusa i wczesnego Kościoła, co jest wyraźnie widoczne w jego Ewangelii. To w niej pojawiają się takie postacie jak Maryja, Elżbieta, Anna prorokini, czy Maria Magdalena, które odgrywają istotne role.
• Modlitwa: W Ewangelii Łukasza znajdujemy wiele fragmentów, w których Jezus modli się, a także uczy swoich uczniów, jak się modlić, w tym słynna modlitwa „Ojcze nasz” (Łk 11,2-4).

5. Śmierć i kult:

• Śmierć: Tradycja podaje, że Łukasz zmarł jako męczennik, chociaż dokładne okoliczności jego śmierci nie są znane. Według niektórych przekazów zginął w Grecji, głosząc Ewangelię, mając około 84 lat.
• Relikwie: Relikwie św. Łukasza spoczywają w bazylice Świętego Justyna w Padwie we Włoszech. Jego kult rozwijał się w Kościele, a jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 18 października.

6. Patronat i symbolika:

• Patron artystów i lekarzy: Święty Łukasz jest uważany za patrona lekarzy, chirurgów, ale także malarzy i artystów. Tradycja głosi, że namalował pierwszy obraz Maryi, Matki Bożej, co czyni go także patronem ikonopisarzy.
• Symbolika: W ikonografii chrześcijańskiej Łukasz przedstawiany jest z wizerunkiem wołu, co symbolizuje ofiarę, miłosierdzie i cierpliwość. Wół jest również jednym z czterech symboli ewangelistów opisanych w Księdze Ezechiela i Apokalipsie.

Podsumowanie:

Święty Łukasz Ewangelista odegrał kluczową rolę w rozwoju chrześcijaństwa, nie tylko jako autor jednej z czterech Ewangelii, ale także jako świadek życia wczesnego Kościoła i towarzysz św. Pawła. Jego Ewangelia, wypełniona miłosierdziem i troską o ubogich, oraz Dzieje Apostolskie stanowią cenne źródła dla zrozumienia misji Jezusa i początków chrześcijaństwa.

Święty Paweł od Krzyża (1694–1775), założyciel Zgromadzenia Pasjonistów, był włoskim mistykiem, kapłanem, kaznodzieją i głęboko oddanym czcicielem męki Pańskiej. Jego życie pełne modlitwy, ascezy i działalności apostolskiej miało na celu rozbudzenie w wiernych miłości i wdzięczności za cierpienia Jezusa Chrystusa. Oto kluczowe aspekty jego życia i znaczenia:

1. Wczesne życie i powołanie:

• Narodziny i wychowanie: Paweł od Krzyża urodził się jako Paolo Francesco Danei 3 stycznia 1694 roku w Ovadzie, we Włoszech, w pobożnej i wielodzietnej rodzinie. Już od najmłodszych lat wyróżniał się głęboką wiarą i duchową wrażliwością.
• Pierwsze doświadczenia duchowe: W wieku 19 lat doznał wewnętrznego nawrócenia i zaczął żyć w ascezie. Przez kilka lat zastanawiał się nad swoim powołaniem, a jego serce coraz bardziej przyciągała idea całkowitego oddania się Bogu przez medytację nad męką Chrystusa.

2. Założenie Zgromadzenia Pasjonistów:

• Inspiracja Męką Chrystusa: Paweł od Krzyża miał głęboką wizję, w której został wezwany do założenia zgromadzenia, którego celem będzie propagowanie nabożeństwa do męki Jezusa. W 1720 roku, w wieku 26 lat, rozpoczął życie pustelnicze i napisał regułę nowego zgromadzenia, które miało być poświęcone kontemplacji i głoszeniu Męki Pańskiej.
• Kapłaństwo: W 1727 roku został wyświęcony na kapłana, co pozwoliło mu w pełni realizować swoje apostolskie i mistyczne powołanie.
• Zgromadzenie Pasjonistów: Zgromadzenie Męki Jezusa Chrystusa, zwane Pasjonistami, zostało oficjalnie zatwierdzone przez papieża Benedykta XIV w 1741 roku. Misją Pasjonistów było propagowanie duchowości męki Chrystusa, poprzez kaznodziejstwo, rekolekcje i duszpasterstwo.

3. Życie mistyczne i ascetyczne:

• Asceza i modlitwa: Paweł od Krzyża prowadził surowe życie ascetyczne. Przez całe swoje życie oddawał się postom, długim godzinom modlitwy i kontemplacji, co przyciągało wielu ludzi poszukujących duchowego przewodnictwa.
• Mistycyzm: Paweł od Krzyża doświadczał głębokich stanów mistycznych, w tym wizji Chrystusa i Maryi, które miały wpływ na jego duchowość i misję. Męka Jezusa była dla niego nie tylko źródłem teologicznych refleksji, ale także bezpośrednim doświadczeniem duchowym.

4. Działalność kaznodziejska:

• Kaznodziejstwo: Paweł od Krzyża był znakomitym kaznodzieją, głosił rekolekcje w różnych częściach Włoch, przyciągając tłumy wiernych. Jego kazania koncentrowały się na Męce Pańskiej jako centralnym wydarzeniu zbawienia, zachęcając ludzi do nawrócenia, współczucia i miłości do Chrystusa cierpiącego.
• Duchowe przewodnictwo: Wielu ludzi, zarówno świeckich, jak i duchownych, szukało u niego duchowej rady i przewodnictwa. Był znany ze swojej wrażliwości na potrzeby duchowe innych oraz z umiejętności prowadzenia ludzi do głębszego życia modlitwą.

5. Śmierć i kanonizacja:

• Śmierć: Święty Paweł od Krzyża zmarł 18 października 1775 roku w Rzymie, po życiu pełnym modlitwy, pokuty i ofiarnej pracy apostolskiej. Pozostawił po sobie bogate dziedzictwo duchowe oraz zgromadzenie, które kontynuuje jego misję do dziś.
• Kanonizacja: Paweł od Krzyża został beatyfikowany w 1852 roku przez papieża Piusa IX, a kanonizowany w 1867 roku. Jego święto liturgiczne przypada na 19 października.

6. Duchowość i dziedzictwo:

• Nabożeństwo do Męki Chrystusa: Paweł od Krzyża nauczał, że kontemplacja Męki Jezusa jest drogą do głębokiego zrozumienia Bożej miłości i prowadzi do duchowej przemiany. Uważał, że Męka Chrystusa jest „największym i najwspanialszym dziełem Bożej miłości”.
• Zgromadzenie Pasjonistów: Zgromadzenie Pasjonistów, które założył, istnieje do dziś i działa na całym świecie, propagując duchowość Męki Chrystusa i angażując się w duszpasterstwo, rekolekcje, misje i pomoc potrzebującym.
• Znaczenie duchowe: Jego życie i nauczanie miały głęboki wpływ na duchowość Kościoła, szczególnie w kontekście kontemplacji krzyża i cierpienia jako drogi do zjednoczenia z Bogiem.

Podsumowanie:

Święty Paweł od Krzyża był wyjątkowym mistykiem, kaznodzieją i założycielem Zgromadzenia Pasjonistów. Jego głębokie oddanie Męce Chrystusa miało ogromny wpływ na rozwój duchowości chrześcijańskiej. Przez kontemplację krzyża, surową ascezę i działalność apostolską, pozostawił trwałe dziedzictwo w Kościele, zachęcając wiernych do głębszej miłości i naśladowania cierpiącego Jezusa.

Święty Jan Kanty (1390–1473) był polskim kapłanem, profesorem teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim, wybitnym uczonym oraz człowiekiem głębokiej wiary i miłosierdzia. Jest czczony jako patron Polski, profesorów, studentów, nauczycieli oraz młodzieży akademickiej. Jego życie stanowiło przykład skromności, pokory i miłości bliźniego. Oto najważniejsze aspekty jego życia i znaczenia:

1. Wczesne życie i edukacja:

• Narodziny i pochodzenie: Jan Kanty urodził się w 1390 roku w Kętach, małej miejscowości niedaleko Oświęcimia, w Małopolsce. Jego rodzina była religijna i skromna, co miało wpływ na jego formację duchową.
• Edukacja: Młody Jan odebrał staranne wykształcenie. Po ukończeniu szkół parafialnych wstąpił na Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, gdzie zdobył tytuł magistra sztuk wyzwolonych, a następnie stopień doktora teologii. Był wybitnym studentem, znanym z pilności i głębokiej wiedzy.

2. Praca naukowa i kariera na Uniwersytecie Jagiellońskim:

• Profesor teologii: Jan Kanty przez wiele lat wykładał filozofię i teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był ceniony zarówno za swoją wiedzę, jak i za sposób, w jaki przekazywał swoje nauki – zawsze z pokorą i głęboką duchowością. Jego wykłady cieszyły się ogromnym szacunkiem wśród studentów i profesorów.
• Skromność i miłosierdzie: Mimo swojego wysokiego stanowiska na uniwersytecie, Jan Kanty prowadził bardzo skromne życie. Przekazywał większość swoich dochodów na pomoc ubogim i potrzebującym, co przyniosło mu reputację osoby miłosiernej i hołdującej ewangelicznym zasadom.

3. Działalność kapłańska i duchowa:

• Kapłaństwo: Jan Kanty został wyświęcony na kapłana, co umożliwiło mu pełnienie posługi duszpasterskiej. Oprócz działalności naukowej prowadził intensywne życie duchowe, poświęcając wiele czasu modlitwie, ascezie oraz pomaganiu biednym.
• Życie pełne pokory: Święty Jan Kanty był znany z pokory i niezwykłej prostoty życia. Nosił skromne ubrania, jadał bardzo skromnie, a swoje bogactwo dzielił z innymi. W codziennym życiu starał się naśladować Chrystusa, szczególnie w okazywaniu miłosierdzia i dobroci wszystkim napotkanym ludziom.

4. Miłość do bliźniego i działalność charytatywna:

• Pomoc ubogim: Jan Kanty regularnie pomagał ubogim i potrzebującym. Znany był z tego, że nikomu nie odmawiał wsparcia, dzieląc się nawet własnym jedzeniem i odzieniem. Chętnie pomagał studentom z biedniejszych rodzin, ułatwiając im zdobycie wykształcenia.
• Miłość i szacunek do bliźniego: Święty Jan Kanty głęboko wierzył, że miłość do bliźniego jest podstawową wartością chrześcijaństwa. Często powtarzał, że „zło dobrem zwyciężaj”, a jego życie było świadectwem realizacji tej zasady.

5. Pielgrzymki i działalność religijna:

• Pielgrzymki: Jan Kanty wielokrotnie pielgrzymował do miejsc świętych, w tym do Rzymu oraz do Ziemi Świętej. Te pielgrzymki były wyrazem jego głębokiej pobożności i pragnienia zbliżenia się do Boga. Podczas jednej z podróży do Ziemi Świętej postanowił nawrócić na chrześcijaństwo niewiernych, co miało świadczyć o jego gorliwości misyjnej.
• Cudowna ochrona: Tradycja głosi, że Jan Kanty doświadczył cudownej ochrony w trakcie swoich podróży, co przyczyniło się do rozwoju jego kultu jako świętego w późniejszych latach.

6. Śmierć i kanonizacja:

• Śmierć: Jan Kanty zmarł 24 grudnia 1473 roku w Krakowie, w opinii świętości. Jego pogrzeb zgromadził tłumy ludzi, którzy już za jego życia uważali go za świętego.
• Beatyfikacja i kanonizacja: Święty Jan Kanty został beatyfikowany w 1680 roku przez papieża Innocentego XI, a kanonizowany w 1767 roku przez papieża Klemensa XIII. Jego święto liturgiczne obchodzone jest 20 października.

7. Znaczenie i patronat:

• Patronat: Święty Jan Kanty jest patronem Polski, profesorów, studentów, nauczycieli, a także młodzieży akademickiej. Jego postać jest symbolem połączenia głębokiej wiedzy z duchowością, a także wzorem skromności i miłosierdzia.
• Dziedzictwo: Jego nauki i przykład życia inspirują do dziś, a jego kult jest szczególnie żywy w Polsce, zwłaszcza w Krakowie, gdzie jego relikwie spoczywają w Kolegiacie Świętej Anny.

Podsumowanie:

Święty Jan Kanty był wybitnym uczonym i kapłanem, który łączył głęboką wiedzę z wielką pokorą i miłością do bliźniego. Jego życie pełne miłosierdzia, ascezy i oddania nauce stało się wzorem dla kolejnych pokoleń. Jego dziedzictwo trwa do dziś, a jego postać jest czczona jako symbol mądrości połączonej z prawdziwą chrześcijańską miłością.