Święta Bronisława (ok. 1200–1259) była norbertanką z klasztoru w Zwierzyńcu pod Krakowem. Pochodziła ze znakomitego rodu Odrowążów, spokrewnionego m.in. ze św. Jackiem Odrowążem i bł. Czesławem. W młodym wieku wstąpiła do zakonu sióstr norbertanek, oddając życie modlitwie, pokucie i służbie bliźnim.

Bronisława słynęła z wielkiej miłości do Chrystusa Ukrzyżowanego oraz z gorącej czci do Najświętszej Maryi Panny. Często udawała się na wzgórze Sikornik, skąd wpatrywała się w Kraków, modląc się za jego mieszkańców i całą Ojczyznę. Była mistyczką – miała widzenia, w których Pan Jezus objawiał jej swoje cierpienie i zapraszał do współuczestniczenia w duchowym ratowaniu dusz.

Po wybuchu najazdów tatarskich modliła się o ochronę klasztoru i miasta przed zniszczeniem. Legenda głosi, że jej modlitwy zostały wysłuchane – Kraków ocalał od wielu nieszczęść. Święta Bronisława zmarła w opinii świętości 29 sierpnia 1259 roku, a jej kult rozwinął się szczególnie w Krakowie i okolicach. Kanonizował ją papież Jan Paweł II w 2009 roku (poprzez potwierdzenie kultu).

Patronat: norbertanek, dziewic, Krakowa i osób oddających się modlitwie kontemplacyjnej.
W ikonografii przedstawiana jest w białym habicie norbertanek, z krzyżem w dłoniach lub wpatrująca się w Ukrzyżowanego.