Kapłan odnowy serc, święty od głębokiej przemiany

Święty Antoni Maria Zaccaria (1502–1539) był człowiekiem przełomowym – nie tylko świętym kapłanem, ale też inicjatorem duchowej odnowy, który natchniony miłością do Chrystusa Ukrzyżowanego łączył troskę o ubogich z płomiennym głoszeniem Ewangelii. Jego życie, choć krótkie, odcisnęło trwały ślad w historii Kościoła – jako założyciel barnabitów, klarysek św. Pawła i inspirator wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu.

Młodość i powołanie

Urodził się w Cremonie, w północnych Włoszech, w szlacheckiej rodzinie. Stracił ojca w dzieciństwie, a wychowanie przejęła jego głęboko religijna matka – Antonina Pescaroli, która zaszczepiła w nim wrażliwość na cierpienie i umiłowanie modlitwy.

Studiował medycynę w Padwie – już jako młody lekarz poświęcał czas chorym i ubogim. Jednak coraz bardziej odczuwał, że lekarstwo ciała to za mało, że ludzie potrzebują uzdrowienia serc i dusz.

Mając 26 lat, zostaje kapłanem, oddając się całkowicie posłudze duszpasterskiej. To właśnie wtedy rodzi się jego charyzmat: odnowa serc przez krzyż Chrystusa, Słowo Boże i adorację Eucharystyczną.

„Nie da się naprawić świata bez przemiany serca. A serce przemienia się pod krzyżem.”
– św. Antoni Maria Zaccaria

Założyciel barnabitów i apostoł reformy

W czasie, gdy Kościół w Europie przeżywał kryzysy – moralne i duchowe – Antoni Maria Zaccaria zakłada w Mediolanie Zgromadzenie Kleryków Regularnych św. Pawła, znanych dziś jako barnabici (od kościoła św. Barnaby).

Celem zgromadzenia było:

• głoszenie Słowa Bożego z pasją i prostotą,

• odnowa moralna duchowieństwa i wiernych,

• prowadzenie misji w miastach i wsiach,

• stała adoracja Najświętszego Sakramentu jako centrum życia duchowego.

Cuda duchowej odnowy

Zaccaria poruszał serca nie tylko kazaniami – jego życie było kazaniem. Znany był z:

• odważnych wezwań do pokuty,

• publicznych procesji pokutnych,

• misji parafialnych, podczas których ludzie spowiadali się po wielu latach,

• prowadzenia rekolekcji i duchowej formacji młodzieży i rodzin.

„Kto patrzy na Ukrzyżowanego – nie może żyć byle jak. Miłość żąda odpowiedzi.”

Współpraca z kobietami i świeckimi

Antoni nie ograniczał się do duchowieństwa. Współtworzył żeńskie zgromadzenie Klarysek św. Pawła, które prowadziły życie modlitwy i służby bliźnim, a także świeckie stowarzyszenia mężczyzn i kobiet zaangażowanych w odnowę społeczną i religijną.

To jedna z najbardziej nowatorskich cech jego działalności: łączenie wszystkich stanów Kościoła wokół Eucharystii i Krzyża.

Śmierć i kanonizacja

Zmarł młodo – w wieku zaledwie 36 lat – wyczerpany pracą, modlitwą i pokutą. Umarł w rodzinnej Cremonie 5 lipca 1539 r., wypowiadając słowa:

„Niech się dzieje wola Twoja, Panie.”

Został beatyfikowany w 1890 r., a kanonizowany w 1897 r. przez papieża Leona XIII.

Patronat i duchowe dziedzictwo

Św. Antoni Maria Zaccaria jest patronem:

• barnabitów i klarysek św. Pawła,

• adoratorów Najświętszego Sakramentu,

• duchowej reformy i nowej ewangelizacji,

• osób przepracowanych, zmęczonych służbą.

Jego życie przypomina, że odnowa Kościoła zaczyna się od serca – od powrotu do Jezusa Ukrzyżowanego i Eucharystycznego. To przesłanie dziś brzmi niezwykle aktualnie.

„Nie ustawajcie w miłości. Kto nie kocha – nie zna Boga.”
– św. Antoni Maria Zaccaria