Po św. Ignacym Loyoli był najwybitniejszą postacią Zakonu Jezuitów.

Franciszek (imię otrzymał na cześć Biedaczyny z Asyżu) pochodził z rodziny Borgiów – jednego z najznamienitszych rodów w Hiszpanii, z tej racji otrzymał znakomite wykształcenie. Rodzice roztaczali przed nim perspektywę wielkiej kariery politycznej. Posłuszny woli ojca, jako młodzieniec trafił na dwór Karola V Habsburga, cesarza rzymsko-niemieckiego i króla Hiszpanii. Pobożny Franciszek mimo pokus dworskiego życia zachował umiar i wielką pobożność. Na dworze poznał swoją przyszłą żonę, z którą wychowali ośmioro dzieci.

Nowy etap życia Franciszek rozpoczął w 1546 r., gdy po śmierci żony postanowił pójść za głosem powołania. Po zabezpieczeniu przyszłości dzieciom wstąpił do Zakonu Jezuitów, gdzie został przyjęty przez samego założyciela – św. Ignacego. W 1551 r. Franciszek został wyświęcony na kapłana i stał się nieocenioną pomocą dla zakonu. Trzy lata później wybrano go na prowincjała zakonu w Hiszpanii, Portugalii i Indiach. Dał się poznać jako sprawny organizator i wybitny kaznodzieja. Był spowiednikiem św. Teresy z Ávili i to on przyjmował do nowicjatu św. Stanisława Kostkę. W 1565 r. został trzecim generałem Zakonu Jezuitów. Pod jego rządami zgromadzenie bardzo się rozwinęło – mówi się o nim, że położył dach na budowli, której fundamenty wzniósł św. Ignacy Loyola.

Św. Franciszek Borgiasz, prezbiter ur. 28 października 1510 r. w Gandii (Hiszpania), zm. 30 września 1572 r. w Ferrarze (Włochy)

źródło: https://czestochowa.niedziela.pl/artykul/167299/nd/Swiety-general